Categorie archieven voor Dagboek

Vrouw Man en alles daartussen in

Afbeeldingsresultaat voor man vrouw onzijdig

En daar zat ik, mijn hoofd in mijn handen en ik huilde ontroostbaar. R deed een poging, hij sloeg zijn armen om me heen  en hield zijn hoofd tegen het mijne. Ik huilde en huilde.

Even voor mijn huilbui had ik me neergezet op de lijn tussen superfeminien en megamacho, er was ons gevraagd ergens te gaan staan waar we onszelf op onze plek voelden, B had het initiatief hiertoe genomen en zij (als in het meervoud) stonden in het midden. Vlak hiervoor hadden zij verteld hoe zij zich voelden…. (ik ben nu ietwat in de war,  mensen die zich niet kunnen vinden in de binaire man of vrouw geven soms in het Engels de voorkeur aan de term they, maar in het Nederlands wordt dat dan ‘zij’ terwijl dat juist niet de bedoeling is . Vanaf nu zal ik dus het Engelse ‘they’ gebruiken als ik het over iemand heb die zich niet voelt passen bij de voornaamwoorden en zij of hij hier de voorkeur aangeeft), B stond dus in het midden en they nodigde ons allemaal uit onze plek in te nemen.

Ik wist dat ik me niet thuis voelde aan de ‘vrouwelijke’ kant van B dus ik ging naar de mannelijke kant, maar waar daar? Ik stond tussen de mannen en ik ging steeds verder de kant op van megamacho en uiteindelijk belandde ik op driekwart van de lijn. Toen schoot ik al vol en wilde ik het liefst wegrennen maar ik bleef staan, tussen homomannen en heteromannen, er stonden nog twee mannen verder naar de megamacho kant maar de megamachoplek was verder leeg, niemand in de ruimte vond zichzelf megamacho.

We gingen terug naar onze plek, naar onze stoel en ik deed mijn handen voor mijn gezicht en huilde.

Waarom huilde ik?

Was het omdat ik me kwetsbaar opstelde?
Was het omdat dit de waarheid is over mijn gender-identiteit?
Was het omdat ik dit kenbaar maakte aan mijn vrienden in de SGI?
Realiseerde ik me opeens dat ik eigenlijk transgender ben?

Moest ik nu ook naar de genderkliniek en pillen slikken, operaties ondergaan, me vanaf nu man noemen?

Ik huilde om al deze vragen die in mij opwelden en ik huilde om de verwarring. Ik huilde om de duidelijkheid.

De meeting ging door en ik duwde mijn vragen naar achteren.

Thuis gekomen dacht ik verder en begreep uiteindelijk mijn verdriet.

De reden is simpel. Ik huilde om de simpele verdeling van mens in man of vrouw.
Deze verdeling is alleen op uiterlijke kenmerken gebaseerd.

Is dit niet om te huilen?

 

Langzaam Hardlopen

Voor de zoveelste keer ben ik begonnen met hardlopen. De eerste keer dat ik begon was ik een jaar of dertig en deed ik het met Maaike. We rookten allebei als ketters en ik deed nog meer ongezonds en ik haatte elke stap. Een paar keer per week kwam Maaike me halen en renden wij naar het Vondelpark. Daar deden we hijgend en puffend en inwendig vloekend een rondje. Het beste was de douche erna, het water prikkelde mijn bezwete huid en dan volgde natuurlijk de sigaret na het rennen.

Een aantal jaren geleden begon ik weer. De aanleiding weet ik niet meer, oh jawel, na het vele zwemmen in open water wilde ik het buiten niet missen en daar ging ik, ik was inmiddels opgehouden met roken en was al een aantal jaren aan het zwemmen dus mijn lichamelijk conditie was niet meer zo slecht.

Ik vond het helemaal niet meer vreselijk. Ik genoot er zelfs van, het buiten zijn in weer en wind, de afstanden die ik aflegde, dat ik lekker kon eten omdat ik tenslotte al 500 calorien verbrand had, het was fantastisch.
Tot ik die keer dacht ’s avonds te gaan lopen, op de Amstelkade kwam ik met mijn voet in een gat op straat terecht en ik zwikte mijn beide enkels. Ik viel hard. (Het gat zit er nog steeds ondanks mijn telefoontje naar 14020). Een jonge vrouw hielp me overeind en ik strompelde naar huis. Ik had links mijn enkelbanden gescheurd en rechts verzwikt.

Na een aantal maanden begon ik weer. De straat uit, naar rechts, tot het eind of misschien door het park, maar dan weer naar rechts langs de Amstel richting Amstelpark en op een gegeven moment rende ik het hele park door. Fantastisch.


Tot een nieuwe val.

Lappenmand, en weer een nieuw begin. En de geschiedenis herhaalde zich. Laatst weer een val, weer enkel verzwikt, weer dikke enkel, weer op de bank, weer herstellen en dan nu weer beginnen.

Machtig mooi!
Ik kom nog niet tot het park maar ik hoop over een paar weken dat ik weer geniet van het Amstelpark. De bomen zullen kaal zijn.

What I like about me – 2

I have perserverance. I didn’t know this when I was younger.
I didn’t have a high opinion about myself but after all this time and all this living I know it is true.
I have perserverance.
Which means I don’t give up.
Never.
Or hardly ever.
I like that about me.

Zij

Wat is er gebeurd? vroeg ik haar

Niets zei ze Er is helemaal niets gebeurd

Dat kan niet zei ik want waarom dit

Noem je me een leugenaar vroeg ze

Nee zei ik en ik schudde ja met mijn hoofd

Dat zag ze niet want ze had zich al omgekeerd

Ze liep van me weg

Fluitend

Ik keek haar na
In de jas die van mij was
In de pas die van mij was

Ze draaide zich om en balde haar vuist

Volg me niet en bel me nooit, schreeuwde ze

Ik stak mijn tong uit
Dat zag ze niet want ik had me omgekeerd

Nooit zag ik haar weer.
Afbeelding

Dromen in de vroege herfst en late ochtend

I think Melanie Safka is literally the most be...

I think Melanie Safka is literally the most beautiful woman ever. (Photo credit: Jessica Watkins DeWinter)

Michelle Obama, official White House portrait.

Michelle Obama, official White House portrait. (Photo credit: Wikipedia)

AL eerder gepubliceerd op adiah.nl/joomla

Ik droom:
Mij ex komt bij me langs, ze wil met me praten. Ik ontvang haar in het huis van mijn ouders. Daar ben ik lang niet geweest, mijn ouders zijn er niet, op vakantie geloof ik. Het huis ligt vol met onopgemaakte bedden. Overal hebben mensen gelogeerd en ik ben bezig met het afhalen van de lakens. In elke kamer ligt wel een onopgemaakt bed, zelfs in de keuken.
Ex doet erg uit de hoogte, ze lijkt niet echt op zichzelf, ze heeft haar haar blond geverfd en eigenlijk lijkt ze op een andere ex van jaren geleden maar toch is het haar, mijn laatste en meest recente ex. Ze begint me af te kraken en het huis waar ik in woon, ze gaat met haar vingers langs de plinten en heeft stof aan haar vingers, ze wijst me op vingers op de ramen en op het stof dat zich op oppervlaktes verzameld heeft. Ze maakt een denigrerende opmerking en ik zeg: ‘als je zo bezig bent, wil ik liever dat je gaat’ maar toch is dat niet wat k wil.
Droom 2
Ik ben in een kleedkamer met Melanie, maar het is geen theaterkleedkamer denk ik nu achteraf, maar een sportkleedkamer. We hebben net gesport, misschien gezwommen, ik heb alleen een handdoek om. Michelle Obama is geïnteresseerd in Melanie en zij is er ook. Michelle Obama vraagt me of ik een man ben, ‘Nee’, zeg ik ‘ik ben een vrouw’. Omdat ik naakt ben onder de handdoek en dit tenslotte een kleedkamer is, doe ik de handdoek open om haar mijn lichaam te laten zien. Ze kijkt naar mijn lichaam, ik heb borsten en een driehoek boven mijn benen. ‘Ben je geopereerd dan?’ vraagt Michelle die blijkbaar niet wil geloven dat ik een vrouw ben. ‘Nee’ zeg ik, ‘ik ben als vrouw geboren.’ Ik vind het wel grappig dat The First Lady denkt dat ik transseksueel ben. Ik wil haar vragen waarom ze denkt dat ik een man ben. Is het mijn stem, mijn houding, de manier waarop ik loop? ‘Maar wat is dat dan?’ The First Lady wijst op iets tussen mijn benen. Ik twijfel opeens. Het doet me denken aan toen ik heel jong was en verliefd was op meisjes. Dat snapte ik toen niet, was ik soms een man? Ben ik eigenlijk een man? Ik begin te huilen.

Tegenstelling van het leven

Het is een vreemde combinatie van me eenzaam voelen en genieten van het het feit dat ik alleen ben. Eenzaam voel ik me veelal als ik met anderen  ben die met z’n tweeën zijn, in een bar, op een feest of in de kleedkamer en voel  ik me eenzaam als ik op weg naar huis ben en er niemand is die op me wacht, als ik niet weet of ik weer lichamelijk van iemand zal houden of dat er iemand komen zal die lichamelijk van mij houdt, iemand die met me lacht, me over mijn wenkbrauwen streelt, iemand die met smaak mijn eten eet, iemand die me mezelf even doet vergeten, iemand die er voor mij is – op dit soort momenten voel ik me eenzaam.

Soms als ik dit vertel zeggen mensen: ‘ach ik vind het best fijn om alleen te zijn’ – dat vind ik ook en hierover later meer, maar de mensen die dat zeggen hebben vaak een relatie, kinderen, kleinkinderen en vinden het fijn om ook eens alleen te zijn. Dit vind ik niet te vergelijken met hoe ik me voel en dat is het natuurlijk ook niet want iedereen is anders en iedereen ervaart de dingen anders.

Ik heb geen vader, geen moeder, geen kinderen, geen kleinkinderen, geen partner, ik heb één vriendin die ik bijna dagelijks spreek en ik heb mezelf. En ik begin mezelf steeds meer lief te hebben. Dit ook dankzij het feit dat ik alleen ben en dus alle tijd heb om over mezelf te leren.
Als ik weer thuis ben, in de geborgenheid en beslotenheid van mijn eigen huis ben ik blij dat ik alleen ben. Niemand die zeurt, ik kan doen wat ik wil, mijn tijd is de mijne, niemand stoort me, niemand wil iets van me. Dan kan ik genieten van de lege ruimte rondom me. Er is niemand.
Dit is mijn tegenstelling van het leven. Verdriet hebben om de eenzaamheid, genieten van het alleen zijn

Fan zijn: Melanie, Laurie Anderson en Amanda Strydom

Ik vind het heerlijk om weer fan te zijn. Fan – dat ben ik graag.
Vaak word ik geraakt door muziek en ontvlam. Vaak vlam ik maar even, ik zal maar geen voorbeeld noemen maar soms ontvlam ik voor de rest van mijn leven.
Er kunnen pauzes komen maar als de pauze voorbij is gaat het vuur weer aan.
Ik denk natuurlijk aan Melanie, waarbij de vlam aan ging op mijn vijftiende, in de zomer van 1969, weer doofde in 1979 en weer ten volle brandde in 1994 en nog steeds volop brandt.

Melanie Safka – Beautiful People

Mijn liefde voor Laurie Anderson, die ontbrandde toen ik Let X=X voor het eerst hoorde.

Let X = X

Zij maakte muziek zoals ik toen in mijn hoofd hoorde. De liefde duurde een paar jaar maar bij een concert in de RAI was ik ernstig teleurgesteld. De muziek was zo somber en het podium te schaars verlicht. Het was alsof ze niet wilde dat we haar zagen, maar waarom dan optreden? Ik kwam helemaal treurig van het concert en kocht haar platen niet meer. Afgelopen jaar zag ik haar in de Stopera en was toen weer diep geraakt door haar wijsheid en haar woorden. Haar stem was niet zo goed maar haar teksten vond ik ijzersterk. Een vriendin die ik na afloop tegenkwam was op haar beurt zwaar teleurgesteld.

En nu dan Amanda Strydom, nog geen twee weken geleden hoorde ik haar voor het eerst toen ik op Spotify naar de nieuwe CD van Frederique Spigt luisterde. Erg mooi die CD, ik genoot er van. Een van de mensen die aangeraden werd – soortgelijk aan Frederique Spigt was Amanda Strydom. Ik klikte op haar naam en daarna op het nummer met de vreemdste naam Ndiyakholelwa

Ndiyakholelwa

Ik was aangenaam verrast en geraakt. Ik ging meer muziek van haar luisteren. De tranen vloeiden rijkelijk. Hierna zocht ik haar op het Internet. Wie was Amanda Strydom? Een blanke Zuid-Afrikaanse vrouw met een heftig verhaal. Opgesloten omdat ze flipte vanwege de apartheid? Bizar. Ik klikte op ‘optredens’, ze bleek net op dit moment in NL te zijn en zou twee dagen later op treden in mijn hometown Amsterdam. Ik bestelde onmiddellijk een kaartje. Ik twijfelde wel of ik zou gaan. Haar muziek raakte me zo diep dat ik enorm moest huilen en ik wist niet of ik mezelf daar bloot aan moest stellen. Maar ik wist dat de manier waarop het me raakte me ook zou helen.

Ik maakte een afspraak met medeboedhiste Isabelle, die even in Osdorp woont, om voor het concert bij haar te gaan chanten. We deden krachtige daimoku en gongyo met haar anderhalfjarige zoontje Loek die erbij kwam zitten en ook Nam myoho renge kyo zei. ik voelde me gesterkt en ik ging open naar het concert.

Woorden ontbraken – en dat zeg ik terwijl ik pagina’s vol schrijf. Het was mooi, het was schitterend. Ze heeft prachtige muzikanten, een fantastische pianiste die heerlijk speelt, een fantastische gitarist die ook schitterend speelt en een fantastische percussionist die machtig mooi speelt.

Zijzelf is een struise slanke vrouw, misschien is ze volslank te noemen maar ik was verbaasd dat ze zo slank was, Amanda Strydom heeft een hele warme podiumpersoonlijkheid. Ik was te zeer geraakt om een CD te kopen en te wachten voor/op een handtekening, ik ging er snel vandoor. Maar hopelijk krijg ik vanavond een nieuwe kans in Den Haag. Ik wil dolgraag een handtekening en dolgraag met haar op de foto.
Wat wil een fan nog meer?