De bel gaat, er staan twee dames voor de deur, het zijn oudere dames en zij hebben blaadjes in hun hand, de voorste is een grijze witte mevrouw, de achterste een donkere vrouw met een lief gezicht vol gezwellen. Ik herken ze meteen als Jehova’s Getuigen. Ik begroet ze vriendelijk. De deur houd ik op een kier.

Dame 1: Goedemorgen, mag ik u iets vragen?
Ik:           Natuurlijk

Dame 1: Hoe denkt u over de toekomst?

Zij steekt me een blaadje toe

“ Heel positief ”, zeg ik en ik steek van wal,  “het gaat beter dan ooit, de mens wordt ouder dan ooit, er zijn zoveel verbeteringen, ik zie het vooral heel erg positief, we zijn in de laatste honderd jaar verder gekomen dan de honderduizenden jaren hiervoor”, de dames kijken mij verbaasd aan en ik ga door, “we hebben kleren, een dak boven ons, verwarming, tenminste wij hier in Nederland, de kindersterfte is over de gehele wereld afgenomen”, de dames knikken instemmend,  “ik zie de toekomst positief tegemoet en nu moet ik verder, dank u wel”.

Dame 1 steekt het blaadje weer terug, “geeft u het maar” zeg ik, ze is helemaal overrompeld en overhandigt me het blaadje

“Goedemorgen,” zeg ik vrolijk en ik sluit de deur. Ze gaan verder, mistig Amsterdam in – ik herinner me het radioprogramma Nooit Meer Slapen waar ik vannacht naar luisterde. Johanna ter Steege citeerde een schrijver die dit allemaal zei, ik kon het me niet allemaal meer herinneren maar ik was geraakt door haar positiviteit.

Het is natuurlijk ook zo, het gaat steeds beter met de mens.

Dat wil ik nog even uitzoeken, dat boek waar Johanna ter Steege het over had.

In de herfst en in de natte winters ~Hugo Claus

In de herfst en in de natte winters
zijn er dagen dat er niets gebeurt
binnenshuis. Niets dan het breken van het verleden,
als het breken van een verleden dag in glas,
als het smelten van vijverstukken ijs,
zodat het eraan moet, het verleden, het moet eraan.
Maar het verleden en het vandaag geven niet op,
zij draaien in een paardenmolen, geven elkaar de hand
en worden weer weken en maanden en eindelijk getijden.
Er zijn dagen
dat de uurwerken van alle torens van het land
een half uur achter staan
en niet één van de wintermensen heeft het gemerkt,
en de verlorene, door niemand opgespaarde halve uren
rijden door dorp en stad, ongezien, achter de trams en
de boerenpaarden en kleven samen tot een nieuwe dag,
zoals sneeuw een ijsman vormt,
tot een ijsdag voor de eenzamen,
voor wie alle avonden heilig zijn
als deze.

Vannacht probeerde ik in te slapen met vogelgeluiden, prachtige vogels klonken door mijn telefoon, het wekte de nieuwsgierigheid van Sterretje die uiteindelijk bij me in bed kwam. Bij mij onder de dekens, zo’n warm dierenlijfje, ik stroomde over van geluk en dacht aan alle nachten dat Britta bij mij onder de dekens sliep en nu had ik dat warme spinnende poezekind bij me onder de dekens. Een enorm geluksgevoel.

En ik herinner me geluksmomenten.

• In bed bij moeder. Ik wist dat ze ging sterven  en tweeënhalve dag per week zorgde ik voor haar. Ik deed alles wat ze nodig had, reed met haar naar waar ze wilde en ’s nachts sliep ik in dezelfde kamer, in vaders deel van het lits-jumeaux, zij sliep en ik lag wakker. Ik hoorde haar ademhaling en ik was zielsgelukkig dat ze nog leefde, dat ze nog bij me was, dat ze er nog was .Diep geluk.
• In de auto met Melanie, Peter en Beau. Peter scheurde over de weg, Melanie zat naast hem, soms praatte ze, achter haar en naast mij zat Beau gitaar te spelen op een reisgitaar. Ik in de auto met Melanie, in Nashville, door de staten van Amerika op weg naar een gig was ook een moment van diep geluk.
• Met Rati in de auto, we reden over de Europaboulevard en we zongen, tweestemmig.
• Met vader in de auto, hij reed, iedereen sliep en ik zat op de achterbank in het midden en leunde op zijn stoel en die van moeder en hij en ik praatten over het leven en over alles wat ons bezig hield.
• In bed met Xaviera, we lachten en lachten en de tranen rolden over onze wangen.
• In bed met Bernie en ook met haar lachte en lachte ik.
• Hannah die mij op kwam halen, het was zomer, ze had het raampje van haar auto naar beneden en leunde met haar elleboog op het raamkozijn.
• Met Britta in bed, haar warme snurkende hondenlijfje tegen me aan.

We Were Made For These Times

Clarissa Pinkola Estes

My friends, do not lose heart. We were made for these times. I have heard from so many recently who are deeply and properly bewildered. They are concerned about the state of affairs in our world now. Ours is a time of almost daily astonishment and often righteous rage over the latest degradations of what matters most to civilized, visionary people.

You are right in your assessments. The lustre and hubris some have aspired to while endorsing acts so heinous against children, elders, everyday people, the poor, the unguarded, the helpless, is breathtaking. Yet, I urge you, ask you, gentle you, to please not spend your spirit dry by bewailing these difficult times. Especially do not lose hope. Most particularly because, the fact is that we were made for these times. Yes. For years, we have been learning, practicing, been in training for and just waiting to meet on this exact plain of engagement.

I grew up on the Great Lakes and recognize a seaworthy vessel when I see one. Regarding awakened souls, there have never been more able vessels in the waters than there are right now across the world. And they are fully provisioned and able to signal one another as never before in the history of humankind.

Look out over the prow; there are millions of boats of righteous souls on the waters with you. Even though your veneers may shiver from every wave in this stormy roil, I assure you that the long timbers composing your prow and rudder come from a greater forest. That long-grained lumber is known to withstand storms, to hold together, to hold its own, and to advance, regardless.

In any dark time, there is a tendency to veer toward fainting over how much is wrong or unmended in the world. Do not focus on that. There is a tendency, too, to fall into being weakened by dwelling on what is outside your reach, by what cannot yet be. Do not focus there. That is spending the wind without raising the sails.

We are needed, that is all we can know. And though we meet resistance, we more so will meet great souls who will hail us, love us and guide us, and we will know them when they appear. Didn’t you say you were a believer? Didn’t you say you pledged to listen to a voice greater? Didn’t you ask for grace? Don’t you remember that to be in grace means to submit to the voice greater?

Ours is not the task of fixing the entire world all at once, but of stretching out to mend the part of the world that is within our reach. Any small, calm thing that one soul can do to help another soul, to assist some portion of this poor suffering world, will help immensely. It is not given to us to know which acts or by whom, will cause the critical mass to tip toward an enduring good.

What is needed for dramatic change is an accumulation of acts, adding, adding to, adding more, continuing. We know that it does not take everyone on Earth to bring justice and peace, but only a small, determined group who will not give up during the first, second, or hundredth gale.

One of the most calming and powerful actions you can do to intervene in a stormy world is to stand up and show your soul. Soul on deck shines like gold in dark times. The light of the soul throws sparks, can send up flares, builds signal fires, causes proper matters to catch fire. To display the lantern of soul in shadowy times like these – to be fierce and to show mercy toward others; both are acts of immense bravery and greatest necessity.

Struggling souls catch light from other souls who are fully lit and willing to show it. If you would help to calm the tumult, this is one of the strongest things you can do.

There will always be times when you feel discouraged. I too have felt despair many times in my life, but I do not keep a chair for it. I will not entertain it. It is not allowed to eat from my plate.

The reason is this: In my uttermost bones I know something, as do you. It is that there can be no despair when you remember why you came to Earth, who you serve, and who sent you here. The good words we say and the good deeds we do are not ours. They are the words and deeds of the One who brought us here. In that spirit, I hope you will write this on your wall: When a great ship is in harbor and moored, it is safe, there can be no doubt. But that is not what great ships are built for.

By Clarissa Pinkola Estes

American poet, post-trauma specialist and Jungian psychoanalyst, author of Women Who Run With the Wolves.

Een van de vervelendste dingen vind ik als mensen een film die ze gezien hebben na vertellen, ik begrijp er nooit een bal van en ik wil eigenlijk dat mensen na twee minuten ophouden met vertellen omdat ik het na een minuut al niet meer volg.

Ik heb zelf ook de neiging een film na te vertellen en ga dat zometeen doen met een van de slechtste films die ik dit jaar zag, een slechte film na vertellen is een ding, maar wie dit leest….. is gek?
Als jij dit helemaal gelezen hebt trakteer ik je op iets…. je geduld wordt beloond, stuur me een berichtje….

Batman vs Superman, en Superman legt het loodje. Maar of dat zo is? Het verhaal was behoorlijk onsamenhangend met een slechterik en Batman en Superman die op gespannen voet stonden, waarom was mij niet duidelijk maar een van de twee had iets verschrikkelijks gedaan vond de ander of misschien hadden ze allebei wel vreselijke dingen gedaan, Lex Luthor, de slechterik, speelde ze tegen elkaar uit en ook Wonderwoman kwam nog helpen. Het verhaal was duisternis, wolken, ontploffingen, Batman die in Gotham woont en Metropolis de plek waar Superman woont. Superman’s liefje is nog steeds Lois Lane en uiteindelijk redt zij hem van het grote gevecht met Batman, waar hij ook bijna het loodje legt. Batman is toch sterker maar als blijkt dat de moeder van Batman dezelfde naam (Martha) heeft als de moeder van Superman die Lex Luthor gevangen heeft,  gaat Batman er als een speer vandoor om Martha te redden.

Nee dit zeg ik niet goed, Superman is de speer, Batman heeft zijn Batmobiel een auto die alles kan, zelfs door vuren en muren en met die Batmobiel zoekt en vindt hij Martha die hij redt, en dan moeten ze nog tegen het monster dat Lex Luthor geschapen heeft vechten, daar komt dan ook opeens Wonderwoman en met zijn drieën en met de hele Amerikaanse vloot gaan ze het monster te lijf, maar het monster kan niet sterven! Alleen met de speer waar Kryptonsteen op zit kan het! Lois Lane heeft die speer weggegooid maar ze weet gelukkig nog waar, in een soort zwembad of is het een kelder, er staat in ieder geval water in en Superman duikt de speer op, hij verdrinkt bijna zelf, Lois werpt de speer van haar vandaan en redt Superman opnieuw.

En dan begint het gevecht tussen het monster en Superman en het lukt, Superman doodt het monster! Zelf legt hij helaas ook het loodje, Superman die niet sterven kan door mensen, mensenhanden of aarde materialen kan alleen sterven door Kryptonspul van de planeet waar hij van vandaan komt. De klauw van het monster klauwt in de borst van Superman en Superman sterft!!!!!!!!!!!

Superman Dood. Zijn laatste daad redde de wereld, zijn laatste daad redde de mensheid. Bovenop de puinhopen staan Batman en Wonderwoman, maar Superman die een staatbegrafenis krijgt met duizenden rouwende mensen, de Amerikaanse vlag gedrapeerd over zijn kist en Clark Kent die in het houten huisje van zijn moeder ligt opgebaard krijgt  een boerenbegrafenis. Lois Lane snikt aan zijn graf, Batman en Wonderwoman staan een eindje verderop, Lois gooit een kluitje aarde op de kist die six feet under ligt en het laatste beeld van die kist is dat het deksel wat beweegt. Is Superman dood? Vast niet!

Het was een ellenlange film die de hele avond in beslag nam.

Love is a battle field zingt Pat Benatar, heartache to heartache, no promises…

Mijn ervaring met liefde is niet deze, voor mij is liefde nooit een strijdtoneel geweest, als ik liefhad had ik lief, voor 100% of was het minder?

Was het misschien het 90%? Er was altijd iets in me dat me weerhield van die laatste 10%. Van dat volledige.

Waarschijnlijk heeft dat me opgebroken.

Maar toch de liefde niet het strijdtoneel.

Seks is het strijdtoneel.

Vooral met jou.

Onze liefde is hopeloos, leidt nergens toe.

Behalve naar het bed waar we wilde en vertwijfelde seks hebben die ook nergens toe leidt, niet naar het hoogtepunt, niet naar een dieptepunt, niet naar een eindpunt.

We komen er bont en blauw uit. Ons hart is het enige dat nog in tact is want ik hou niet van jou.

En jij niet van mij.

We vechten in bed. Seks is het strijdtoneel.

(en ook dat filmpje hierboven gaat nou niet precies over de liefde, het gaat om dansmeisjes die opstaan tegen een pooier, vrouwenpower!)

Ze stak de Wibautstraat over. Ik keek haar na. Een klein vrouwtje in een grote jas. Het was een mooie jas, groenbruin met grillige ronde zwarte vormen. Haar kleine grijze koppie stak erboven uit, ze liep langzaam en nadenkend over het zebrapad.

Aan de overkant gekomen draaide ze zich om, ze keek naar me, ik zwaaide, ze zwaaide terug en liep verder.

Ik deed de sloten van mijn fiets en fietste weg, richting Amstel, richting van haar vandaan.

Het was een zonnige en mistige dag, in de stad merkte je er niet veel maar bovenop het Volkshotel in Canvas had ik de mist zien hangen, net iets verderop boven de stad.