De bel gaat, er staan twee dames voor de deur, het zijn oudere dames en zij hebben blaadjes in hun hand, de voorste is een grijze witte mevrouw, de achterste een donkere vrouw met een lief gezicht vol gezwellen. Ik herken ze meteen als Jehova’s Getuigen. Ik begroet ze vriendelijk. De deur houd ik op een kier.
Dame 1: Goedemorgen, mag ik u iets vragen?
Ik: Natuurlijk
Dame 1: Hoe denkt u over de toekomst?
Zij steekt me een blaadje toe
“ Heel positief ”, zeg ik en ik steek van wal, “het gaat beter dan ooit, de mens wordt ouder dan ooit, er zijn zoveel verbeteringen, ik zie het vooral heel erg positief, we zijn in de laatste honderd jaar verder gekomen dan de honderduizenden jaren hiervoor”, de dames kijken mij verbaasd aan en ik ga door, “we hebben kleren, een dak boven ons, verwarming, tenminste wij hier in Nederland, de kindersterfte is over de gehele wereld afgenomen”, de dames knikken instemmend, “ik zie de toekomst positief tegemoet en nu moet ik verder, dank u wel”.
Dame 1 steekt het blaadje weer terug, “geeft u het maar” zeg ik, ze is helemaal overrompeld en overhandigt me het blaadje
“Goedemorgen,” zeg ik vrolijk en ik sluit de deur. Ze gaan verder, mistig Amsterdam in – ik herinner me het radioprogramma Nooit Meer Slapen waar ik vannacht naar luisterde. Johanna ter Steege citeerde een schrijver die dit allemaal zei, ik kon het me niet allemaal meer herinneren maar ik was geraakt door haar positiviteit.
Het is natuurlijk ook zo, het gaat steeds beter met de mens.
Dat wil ik nog even uitzoeken, dat boek waar Johanna ter Steege het over had.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie