http://www.huffingtonpost.com/entry/zoe-leonard-i-want-a-president-billboard_us_57f6402ce4b05f39c51e5024

Al meer dan 27 jaar hoor ik over gender. En dat gender gestructureerd is. En al meer dan 27 jaar begreep ik niet goed wat daar mee bedoeld wordt. Ik heb er over gelezen maar het werd me niet duidelijk/ Ik heb er misschien zelfs over geschreven in de hoop dat het me duidelijk werd maar verder dan ‘gender is gestructureerd’ kwam ik niet.

Vanochtend zag ik dit filmpje op het internet waarin een niet vast te pinnen op een biologische sekse persoon uitlegde wat biologische sekse is; dat is de biologische kenmerken waarmee we geboren worden, ik ben geboren als meisje, met vrouwelijke genitaliën maar ik heb me eigenlijk nooit een meisje gevoeld. En hier komt gender om de hoek.

Helaas kan ik het filmpje niet delen.

Gender is hoe ik me voel. Ik voel me geen man en ik voel me geen vrouw. Ik voel me er tussen in en heb me altijd er tussen in gevoeld. Ik ben een mens met de uiterlijke geslachtskenmerken van een vrouw.

Als kind wilde ik soms best een meisje zijn, ik wilde best een tulen jurkje of lakschoentjes maar mijn moeder vond dat niks voor mij. Het was ook niks voor mij aangezien ik altijd viel en rond rende en mijn kleren  kapot gingen en de neuzen van mijn schoenen beschadigden.

Gisteravond naar een openluchtconcert in het Amsterdamse Bostheater van de Canadese band Walk off the earth, wereldbekend vanwege hun versie van Somebody that I used to know waarin ze met hun allen een gitaar bespelen.

Ik was er al vroeg, ik wilde een beetje goed zitten, liefst met een leuning in mijn rug. Zoals bijna altijd was ik alleen, ik had daar een beetje tegenop gezien maar zo is mijn leven en misschien zou ik wel leuke mensen voor een avond ontmoeten.

Het bostheater was nog redelijk leeg, de vier banken voor het podium zaten vol met die hard fans en ook de bank met leuning daar achter maar rechts van het podium was nog een plekje vrij op de bank met leuning. Links van me zat een buitenlandse jongeman die ook alleen was van een jaar of twintig en naast me zat een knap meisje die ook een jaar of twintig was en een grappige leuke roodharige jongen van dezelfde leeftijd.

Na een uurtje raakten we in gesprek, vooral de jongen was een enthousiaste prater, hij was heel nieuwsgierig en wilde van alles weten.

Hij vroeg me naar mijn beste concert ooit en ik zei dat het The Talking Heads was geweest in 1980, een concert waar ik heen ging met Chanita en Karen. We stonden helemaal vooraan bij het podium en het was waanzinnig goed. Het was de tijd van Remain in Light die overal waar wij kwamen gedraaid werd.

Ik vroeg hem of hij die plaat kende, dat vond hij een leuke vraag, een plaat zei hij, daar doen wij helemaal niet aan, lijkt me wel leuk platen maar we horen gewoon muziek en we streamen,wat er op een plaat staat of platenhoezen, geen idee.

Ik zei dat het concert van Prince ten tijde van Sign o’ the times ook een hoogtepunt was en hij zei dat zijn moeder die een groot muziekliefhebber was daar ook was geweest.

Zijn hoogtepunt was Robbie Williams, twee jaar geleden, in Ziggo Dome, zij was nog maar naar één concert geweest, Justin Bieber, de muziek had ze goed gevonden, maar Justin Bieber was een arrogante kwal.

De jongen vertelde dat hij vorig jaar bij een concert van Navarone geweest was op een of ander straatfeest en dat hij dat ook wel erg goed gevonden had. Ik luister er nu naar via Spotify, ja dat is rock, lekker beuken, gitaarriffs en goede zanger, ik heb wel zin in een nieuwe muzieksoort!

The Beatles vond hij helemaal niks. Yellow Submarine, hij trok een afkeurend gezicht, ik hoefde het hem niet uit te leggen.

Het voorprogramma was Freek en Suzanne, zij zongen liedjes die iedereen kende maar ik had ze nog nooit gehoord. Het enige liedje dat ik kende was Billy Jean, maar dat was dan ook een klassieker zei een van de beveiligers met wie ik in gesprek raakte.

Maar wij vonden elkaar allemaal in Walk off the Earth. Ik ben geen die hard fan, bezit ook geen ‘platen’ van ze maar was wel geraakt door beelden die ik zag van hun live optredens en dat wilde ik mee maken. Hun podiumpersoonlijkheid  is fantastisch. De zangeres kwam op in een soort zwangerschapbikini, ik denk dat ze een maand of zes is, haar man droeg een witte overal met een groene ballon op zijn kop, zij zagen er spectaculair uit, maar niet elk band lid ziet er wild uit,  wel de figuur bij de band met een stoïcijns uiterlijk, maar de een andere zanger en de drummer niet. De twee kinderen van de zangeres en haar man die ook zingt en gitaar speelt, kwamen ook het podium op met geluiddempende koptelefoons op, ze hadden allebei een nanny en gingen links op het podium zitten.

De band  wisselde voortdurend van instrumenten, het was enorm energiek en vrolijk en een feest, tussendoor zong het publiek een refrein uit een lied dat zo ging: oh oh oh oh, sing it all away, my dahaaaaalings.

Aan het eind van het concert begon het enorm te hozen, we pakten onze ponchos en vuilniszakken en riepen om meer.

Door de regen en het donkere Amsterdamse Bos fietste ik gelukkig naar huis.

Ik liep gisteren met mijn elegante vriendin van 75 over de Ceintuurbaan. Zij was zoals altijd bijzonder gekleed en gekapt. Ze droeg een gebroken witte broek van een of andere bijzondere stof want dat is een van haar specialiteiten, ze had een prachtige lichte trui met geel en paarse strepen aan en haar dikke grijze haar zat met een zwarte strik in een paardenstaart. In haar haar een zwarte baan en ze droeg een rechthoekige schildpadachtige zonnebril.

Ik droeg een tweekleurig strooien hoedje met een bruin lint, een zwart vest met twee smalle verticale  witte banen, daaronder een zwart wit geblokte bloes en een lange korte zwarte broek. En ook ik droeg een bril met opzet zonnebril.

Samen keuvelend over de prachtige en ontroerende film die we gezien hadden en verder over alles waar wij graag over praten naderde ons een prachtige en kleurrijk  geklede vrouw van een jaar of zeventig.

Wij groetten elkaar.

Ja zei AVK, er is in Amsterdam een groep elegante eigenzinnige vrouwen van 60 en ouder. We groeten elkaar want wij kennen elkaar.

En zo is het.

Join the club.

https://en.wikipedia.org/wiki/Manifesto_(2015_film)

Manifesto is a 2015 Australian-German multi-screen film installation written, produced and directed by Julian Rosefeldt. It features Cate Blanchett in 13 different roles performing various manifestos. The film was shot over 12 days in December 2014 in locations in and around Berlin.

The film integrates various types of artist manifestos from different time periods with contemporary scenarios. Manifestos are depicted by 13 different characters, among them a school teacher, factory worker, choreographer, punk, newsreader, scientist, puppeteer, widow, and a homeless man.

Ik heb me eigenlijk nooit vrouw gevoeld, als kind voelde ik me nooit een jongetje of een meisje, ik voelde me kind, als tienjarige werd ik wreed met mijn neus op het feit gedrukt dat ik als vrouw met vrouwelijke geslachtskenmerken was geboren. Ik werd ongesteld. Vlak nadat mijn moeder me had voorgelicht ontdekte ik een bruine afscheiding en riep mijn moeder me bij zich.

‘Weet je nog waar we het laatst over hadden?’
‘Over dat ongesteld en zo?’
‘Ja,’ zei mijn moeder, ‘ volgens mij ben je ongesteld geworden, die bruine vlekken in je onderbroek? Dat is bloed.’
‘Nee,’ riep ik, ‘ daar ben ik nog veel te jong voor.’

Ook mijn zus was er niet blij mee, zij was twee jaar ouder en zij was net begonnen met bloeden en zij vond mij te jong maar er was niets meer aan te doen.

Mijn vruchtbare jaren waren aangebroken.

De ellende was begonnen. Ik kreeg borsten waar ik een hekel aan had en ik stopte met groeien. Was ik altijd een groot kind geweest, iedereen groeide me nu voorbij, elke drie weken voelde ik me beroerd en dat werd steeds erger, de tweede dag van elke menstruatie lag ik krom van de pijn, mijn borsten deden vreselijk zeer en op een gegeven moment had ik anderhalve week last van PMS. De avond voor ik menstrueerde zwom ik tergend langzaam en samen met mijn vriendin AT beklaagden we ons over onze borsten die we er het liefst af wilden. (AT heeft dat onlangs gedaan en hij is een man geworden). In het Lesbisch Prachtboek verscheen een artikel van Maaike Meijer over het jongensmeisje waar ik mij helemaal in kon vinden.

De enige momenten waarop ik het fijn vond om een vrouw te zijn was als ik verliefd was en samen met een andere vrouw de lichamelijke liefde beleefde.

In de jaren 90 hoorde ik steeds meer over genderdysforie en ook de FTM, het geboren meisje dat een jongen is, werd bekender. Ik realiseerde me dat ik als ik  twintig was geweest, ik zeker naar de genderkliniek was gegaan om te beginnen aan het transformatieproces.

Maar die transformatie was toen voor mij niet meer urgent. Nadat mijn geliefde ouders kort na elkaar overleden kwam ik in een depressie en was het belangrijker te overleven en mijn vreugde in het leven terug te vinden.

Tijdens mijn depressie kwam ik in de overgang, over die ellende wil ik het op dit moment niet hebben, maar op een gegeven moment hield ik op met menstrueren, een van de beste dingen die me in mijn leven zijn overkomen. Het bloeden hield op, die cyclus van euforie omdat ik weer bloedde tot de treurnis van de PMS en cirkel zo maar door was voorbij.

Voor het eerst van mijn leven haatte ik het niet meer als vrouw geboren te zijn.