Ik vind het heerlijk om weer fan te zijn. Fan – dat ben ik graag.
Vaak word ik geraakt door muziek en ontvlam. Vaak vlam ik maar even, ik zal maar geen voorbeeld noemen maar soms ontvlam ik voor de rest van mijn leven.
Er kunnen pauzes komen maar als de pauze voorbij is gaat het vuur weer aan.
Ik denk natuurlijk aan Melanie, waarbij de vlam aan ging op mijn vijftiende, in de zomer van 1969, weer doofde in 1979 en weer ten volle brandde in 1994 en nog steeds volop brandt.
Melanie Safka – Beautiful People
Mijn liefde voor Laurie Anderson, die ontbrandde toen ik Let X=X voor het eerst hoorde.
Zij maakte muziek zoals ik toen in mijn hoofd hoorde. De liefde duurde een paar jaar maar bij een concert in de RAI was ik ernstig teleurgesteld. De muziek was zo somber en het podium te schaars verlicht. Het was alsof ze niet wilde dat we haar zagen, maar waarom dan optreden? Ik kwam helemaal treurig van het concert en kocht haar platen niet meer. Afgelopen jaar zag ik haar in de Stopera en was toen weer diep geraakt door haar wijsheid en haar woorden. Haar stem was niet zo goed maar haar teksten vond ik ijzersterk. Een vriendin die ik na afloop tegenkwam was op haar beurt zwaar teleurgesteld.
En nu dan Amanda Strydom, nog geen twee weken geleden hoorde ik haar voor het eerst toen ik op Spotify naar de nieuwe CD van Frederique Spigt luisterde. Erg mooi die CD, ik genoot er van. Een van de mensen die aangeraden werd – soortgelijk aan Frederique Spigt was Amanda Strydom. Ik klikte op haar naam en daarna op het nummer met de vreemdste naam Ndiyakholelwa
Ik was aangenaam verrast en geraakt. Ik ging meer muziek van haar luisteren. De tranen vloeiden rijkelijk. Hierna zocht ik haar op het Internet. Wie was Amanda Strydom? Een blanke Zuid-Afrikaanse vrouw met een heftig verhaal. Opgesloten omdat ze flipte vanwege de apartheid? Bizar. Ik klikte op ‘optredens’, ze bleek net op dit moment in NL te zijn en zou twee dagen later op treden in mijn hometown Amsterdam. Ik bestelde onmiddellijk een kaartje. Ik twijfelde wel of ik zou gaan. Haar muziek raakte me zo diep dat ik enorm moest huilen en ik wist niet of ik mezelf daar bloot aan moest stellen. Maar ik wist dat de manier waarop het me raakte me ook zou helen.
Ik maakte een afspraak met medeboedhiste Isabelle, die even in Osdorp woont, om voor het concert bij haar te gaan chanten. We deden krachtige daimoku en gongyo met haar anderhalfjarige zoontje Loek die erbij kwam zitten en ook Nam myoho renge kyo zei. ik voelde me gesterkt en ik ging open naar het concert.
Woorden ontbraken – en dat zeg ik terwijl ik pagina’s vol schrijf. Het was mooi, het was schitterend. Ze heeft prachtige muzikanten, een fantastische pianiste die heerlijk speelt, een fantastische gitarist die ook schitterend speelt en een fantastische percussionist die machtig mooi speelt.
Zijzelf is een struise slanke vrouw, misschien is ze volslank te noemen maar ik was verbaasd dat ze zo slank was, Amanda Strydom heeft een hele warme podiumpersoonlijkheid. Ik was te zeer geraakt om een CD te kopen en te wachten voor/op een handtekening, ik ging er snel vandoor. Maar hopelijk krijg ik vanavond een nieuwe kans in Den Haag. Ik wil dolgraag een handtekening en dolgraag met haar op de foto.
Wat wil een fan nog meer?
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie