Tagarchieven voor liefde

Brunhilde

Afbeeldingsresultaat voor kraakpand la louvre

Al jaren lang ben ik gefascineerd door een vrouw waar ik nog nooit een woord mee gewisseld heb. Toch kennen we elkaar en groeten we.

Brunhilde is een grote vrouw met lang wild haar, aan één kant en bovenop kort geschoren, een paar dunne vlechtjes en de rest van het haar hangt als een matje in haar nek, ze is een van de onaangepasten, ze woont denk ik, haar hele leven in een kraakpand. Misschien ken ik haar ook wel daarvan want jaren woonde ik tegenover het gigantische pottenkraakpand in de Jordaan La Louvre.

Ik weet niet waarom ik me zo tot haar aangetrokken voel, want we hebben, zoals ik al zei, nog nooit een woord gewisseld, ik ben wel eens in haar buurt gaan staan, ready to talk, misschien zei ik iets maar het leidde tot niets. Ik heb haar wel horen praten. Zij praat met een zuidelijk accent, het zou Brabants kunnen zijn of misschien wel Nijmegens want ik geloof dat ze daar vandaan komt maar tegen mij gebruikte ze die zacht G nooit.

Een aantal jaren geleden ging ik met een goede vriendin en haar zoon naar Amma, we kenden een volgelinge van Amma en mochten met haar naar achteren waar Amma sliep. Ze sliep in een sportkleedkamer, er lag een kleedje op de vloer in de uren dat ze sliep lag Amma, de omhelzende, op een kleedje op de koude grond. Niet op een matras, nee gewoon op een kleedje. Na uren mensen omhelsd te hebben ging ze op de grond liggen om te slapen. Ik was behoorlijk onder de indruk.

Afbeeldingsresultaat voor amma

Omdat ik daar was met mijn vriendin die een bekende zangeres is hoefden wij niet uren in de rij te zitten voor we bij Amma konden. We werden voorgelaten en hoefden maar een minuut of tien te wachten tot Amma ons omhelsde. Het was een bijzondere ervaring, als je wilt weten waarom, spreek me aan en ik vertel het je.

Hierna werd mijn vriendin gevraagd een lied te zingen en ze ging op het provisorische podium staan en begon te zingen.

Ik zat op een krukje achter het podium en keek recht in het gezicht van Brunhilde. Brunhilde! Daar zat Brunhilde, mee te deinen op de muziek die mijn vriendin maakte, ze keek dolgelukkig. Dit moest haast wel wat betekenen. Dit moest wel betekenen dat we iets hadden, dat er echt iets tussen ons was en dat er echt iets tussen ons speelde. In het vervolg zouden we samen naar Amma gaan, we zouden samen kirtans zingen en vegetartisch eten eten, ik zou mijn haar laten groeien en zij zou een vlecht in mijn haar leggen. Brunhilde!

Het moment dat mijn vriendin was opgehouden met zingen en omringd werd door fans stormde ik naar Brunhilde.  “Jij hier,’ riep ik uit, ‘ wat fantastisch om jou hier te zien.’ Ik hoopte dat zij ook zou roepen: ‘Jij hier,’ maar ze keek me glazig en gelukkig aan en zei niks en zweefde weg.

Van de week zag ik haar staan voor de deur van een verslavingskliniek, ik schrok er niet van, dacht er ook niet teveel over en fietste verder.

Nu denk ik: misschien hield de deken van drugs Brunhilde wel bij me weg en komt ooit…. wat…

Brunhilde.

http://www.vrouwennuvoorlater.nl/louvre1/

Andere jij

Gister kwam ik je toevallig tegen. Voor de Dirk in de Rijnstraat. Ik vond het ontzettend leuk je te zien. Mijn hart sprong op en ik omhelsde je. `Schatje,´ zei ik ´wat fijn je te zien.´ Oude liefde roest niet. Jij was net zo blij mij te zien.

Jaren waren wij dikke vrienden. We belden elkaar elke dag en gingen vaak samen naar het Twiske om te zwemmen. Je was een hele lieve gevoelige en ook grappige vrouw. Je kon lekker koken, was intelligent, apart, onconventioneel, wild en we deelden een aantal wilde vrienden uit onze wilde jaren tachtig.

Je sloot je aan bij een wat vreemde groep in Amerika rondom een grote zwarte vrouw. Wat het precies was kon je me niet uitleggen, dat mocht niet van de leidster, het was iets met voodoo en ook weer niet, kippen werden op een altaar geslacht, je werd dagen wakker gehouden en moest hard werken. Je vertrok voor maanden achtereen naar Amerika tot je er op een gegeven moment niet meer in mocht omdat je er te lang was geweest.

In je huis had je een kamer voor de geesten, er hing een doek voor de deur en je kon alleen maar naar binnen als je een spreuk zei. Er hing een wat beangstigende sfeer in die kamer, heel zwaar.
Na een aantal jaren mocht je Amerika weer in en werd je tot priesteres gewijd. Vanaf dat moment liep je in het wit. Je moest elke dag urenlang gebeden opzeggen.
Je veranderde er niet zo door, je bleef grappig en we hadden nog steeds veel contact.

Toen ik een ritueel nodig had om me te verlossen van een relatie waar ik niet afkwam was jij de aangewezen persoon dit te doen. Op oudejaarsavond kwam je en deden we het ritueel waarin ik de banden doorsneed en voorgoed een einde kon maken aan de relatie.

En toen gebeurde het, er ging van alles mis in je leven, dingen waar je geen rekening mee had gehouden gebeurden en je werd van de precaire lijn waar je op liep gegooid. Desondanks vertrok je weer naar Amerika, daar lag je hart, daar lag je leven.

In Amerika ging het helemaal mis. Je werd uit de groep gegooid. De vrouw waar je van hield en die je als je moeder zag smeet je eruit en je werd op het vliegtuig terug naar huis gezet. In Nederland werd je opgevangen door andere volgelingen die je opsloten in een huis en vreemde dingen met je deden. Je rende naakt over straat, kreeg een psychose, werd opgesloten en ik werd door de politie gebeld dat je in verzekerde bewaring was.

Ik nam je een paar dagen in huis. Het was heel intens. Je was in een psychose en ging mijn keuken schoonmaken. Alles werd onder handen genomen en in de tuin gezet. Toen ik het niet langer vol hield en de vrouw die in de kamer woonde waar jij logeerde terug kwam moest je weer naar je eigen huis wat je niet wilde.

Hierna verwaterde ons contact.

Jij werd op een gegeven moment bekeerd. Je hield van Jezus vertelde je me. We gingen samen koffie drinken maar je lachte me uit omdat ik nog steeds boeddhist was en deed moreel superieur.

Nog een keer zag ik je, drie jaar geleden, in de Rodondendronvallei. We knikten elkaar toen toe.

Hierna zag ik je niet meer.
Tot gisteren.

En ik ben zo blij vanwege die ontmoeting.

Is ze beroemd?

Melkweg ~ 2011

Melkweg ~ 2011 (Photo credit: zapdelight)

Melkweg con aparcamiento de bicis sobre el agua

Melkweg con aparcamiento de bicis sobre el agua (Photo credit: comcinco)

The main entrance of the Melkweg

The main entrance of the Melkweg (Photo credit: Wikipedia)

Afbeelding

Van een nieuwe vriendin krijg ik de vraag of het object van mijn heftige verliefdheid in 1980 beroemd is. Ach wat is beroemd? Ze heeft een hit gehad in de jaren tachtig. Een paar maanden nadat ze mij ontmoette kwam er een liedje van haar in de Top Zoveel terecht en het nummer wordt nog steeds gespeeld en soms gebruikt in een dance versie.

Ik leerde haar overigens wel kennen door de muziek, ze trad met haar  band op in de Melkweg waar ik toen werkte. In die tijd bekeek ik alle bandjes en vooral bandjes waarin vrouwen speelden hadden mijn belangstelling, Op de dag dat zij speelden moest ik werken en ik had aan mijn collega gevraagd of ik even kon gaan kijken naar de band. Dit deed ik op het schellinkje waar de medewerkers ongestoord naar bands of theater konden kijken.
Ik kwam aan nadat ze net klaar waren met hun eerste nummer en er ging een enorm, ongekend gejuich op. Ik was enigszins verbaasd. Het Amsterdamse publiek is meestal enthousiast maar zo’n lawaai na een eerste nummer beloofde wat goeds.

Ik vond de band ook fantastisch en vooral de geluiden die zij uit haar gitaar liet komen betoverden me. IJle, melodieuze klanken. Haar stem was zacht, zuiver en dromerig. Ik vergat de tijd en zat het hele concert op het schellinkje tot ze hun laatste nummer aankondigde en ik me realiseerde dat ik aan het werk was. Ik rende naar beneden waar mijn collega niet blij was.

Ik werkte mijn shift af en toen ik klaar was ging ik zoals elke avond dansen in wat toen de Grote Zaal heette (nu de Oude Zaal). Na een paar dansjes ging ik naar de bar om wat te drinken en daar kwam ik Haar tegen. Ik vroeg haar of zij de zangeres/gitariste was van de band en toen zij dat beaamde vertelde ik hoe ik genoten had van hun muziek en haar gitaarspel en of ze misschien iets van me drinken wilde als dank voor de muziek en misschien had ze ook zin een joint met me te roken?

Tegen allebei zei ze Ja en we gingen op de verhoging met tapijten liggen aan de linkerkant van de zaal en ik draaide een joint die we samen oprookten. Waarover we praatten weet ik niet meer maar het was een waanzinnig boeiend gesprek, we hingen aan elkaars lippen en konden er geen genoeg van krijgen. We praatten en praatten tot ‘Happy Trails’, het nummer dat elke avond de sluiting van de zaal en de Melkweg aankondigde, een einde maakte aan ons samenzijn. Zij moest haar spullen nog uit de kleedkamer halen, ik moest ook nog wat doen, dus namen we afscheid.

Toen ik de Melkweg uitliep stond ze op me te wachten en ik bood aan haar naar haar Hotel te brengen, ze nam mijn aanbod aan maar viel op de Leidsegracht in mijn armen.

Ik nam haar mee naar huis. De eerste nacht was mooi, diep, spannend, veelbelovend en lang. Heel vroeg in de ochtend bracht ik haar naar haar hotel. Ze vroeg me of ik de dag daarop naar Rotterdam wilde komen waar ze op een festival in een park optraden. Er zou een backstagekaartje voor me liggen zodat ik naar haar toe kon komen.

Ik ging en beleefde een van mijn mooiste dagen ooit. Na haar optreden liepen we de hele dag hand in hand over het festival terrein, we praatten, we lachten, we voelden ons thuis bij elkaar, het was schitterend. Die avond ging ze terug naar haar woonplaats en sprak ze de wens uit dat ik haar zou komen opzoeken.

Dag 3 – in Rochester

English: Melanie Safka in Charlotte, North Car...

English: Melanie Safka in Charlotte, North Carolina in February 2005 (Photo credit: Wikipedia)

English: Rochester, NY a view from Court Stree...

English: Rochester, NY a view from Court Street at dusk (Photo credit: Wikipedia)

Rochester, New York

Rochester, New York (Photo credit: Dougtone)

English: High Falls Rochester NY

English: High Falls Rochester NY (Photo credit: Wikipedia)

Images from left to right; Rochester Skyline, ...

Images from left to right; Rochester Skyline, The Eastman Theater, the University of Rochester, High Falls district, Eastman Kodak research facility on the Genesee River (Photo credit: Wikipedia)

Het is wonderlijk hoe de geest werkt.  Of is dat vooral mijn geest? Als ik voor het eerst in een stad ben of ergens heen ga lijken de afstanden altijd lang. Dat geldt ook voor Rochester. Ik heb op de kaart opgezocht waar de bus zal stoppen en het lijkt alsof het in het midden van niks is. Ook als ik werkelijk mijn voeten neerzet op de grond bij Broadstreet lijkt het alsof ik ergens ver buiten het centrum ben gedropt. Nu ik mijn weg wat beter ken in Rochester zie ik dat Broad Street midden in het centrum ligt en uiteindelijk niet erg ver van het Blackfriars Theatre waar ik de meeste tijd zal doorbrengen.

Ze zijn hard aan het werk daar, drilboren, hopen zand en geen trottoir. Volgens de kaart die ik gisteren bekeek moet ik naar het Noorden en kan ik daar een bus nemen die op Monroe Avenue zal stoppen. Ik heb de straat gezien toen ik nog in de bus zat en ik ga op weg. Maar een kaart op een computerscherm is toch wel heel iets anders dan de werkelijkheid vol lawaai.

Iedereen aan wie ik de weg vraag kent Rochester niet tot – zoals ik woensdag al schreef – een lieve mevrouw aanbiedt me naar het adres van M te brengen. “Het is vlakbij” zegt ze. Ze ontdoet de passagiersstoel van allerlei verpakkingen die ze op de achterbank gooit en ze legt mijn koffers in de achterbak. We gaan op weg. Ze vertelt me over Rochester. Er zijn hier wel vijf universiteiten, het is een echte studentenstad. Ik kan me niet veel herinneren van wat ik zie maar op een gegeven moment herken ik het hoefijzer van huizen waar M verblijft. Dat heb ik gister goed op de kaart gezien.
1600MA

De mevrouw helpt me mijn koffers uitladen en ik bedank haar hartelijk voor haar hulp.

De deur staat open. Ik word verwacht. M & B zitten in de kelder. Daar heeft B een studio gebouwd en ze luisteren naar wat opnames van de repetities. Ze zijn beiden niet tevreden en zenuwachtig. Vanavond generale repetitie. B wordt even later gehaald door een medewerker van het theater. M gaat naar boven om zich op te maken. Ik probeer me nuttig te maken door wat op te ruimen en de vaatwasser te ontruimen.

M en ik gaan met hun auto naar het theater. De accu blijkt leeg, een man probeert te helpen maar de auto wil niet starten. M belt iemand van het theater die ons komt halen.

Het theater is een ongebouwde garage. Hoge plafonds, grote deuren. M heeft als kleedkamer een met kleurige doeken afgescheiden gedeelte van het magazijn. Een houten dressoir doet dienst als kaptafel. Grote spiegel, lampen.  Het is gezellig gemaakt met bloemen. Ik laat haar alleen.

Ik bel mijn couchsurfing host, hij komt me later op de avond halen.

Ik mag bij de generale repetitie zijn. En laat me meevoeren door het verhaal van Melanie and the Record Man. Wat een mooi, romantisch verhaal. Prachtige muziek, mooie stemmen.  Ik ben diep geraakt en onder de indruk. In de pauze komt M naar me toe, ik vertel hoe mooi ik het vind en ze is blij.

Helaas moet ik weg, mijn host komt me halen.

We laden de koffers in zijn auto en rijden naar het huis dat de komende dagen mijn huis zal zijn.

Reclame voor Lucy

Reclame voor Lucy

We liepen op de West Side Highway
Opeens zei ze met een raar stemmetje
“Toto, I think we are not in Kansas no more”
En ze zwaaide met haar hoofd en haar handen
En haar ogen schoten
Heen en weer

Ze noemen haar Tili
Maar ik weet
Dat ze Lucy heet

Als ze danst gooit ze haar voeten naar voren
En haar lichaam opzij
Haar hoofd is klein met rode krullen
Haar ogen blauwer dan de jouwe

Mag ik de wereld anders maken?
Ik noem haar Lucy, godin van het licht

Dus, Tilizeggers, hier op aard
Dragers van ’t juk der namen
Zeg Lucy als je Tili ziet
Maak voor Lucy reclame

Gelijk hebben

Vaak wat ik schrijf stond al eerder op mijn eigen website adiah.nl/joomla.
Dit bericht ook:

Facebook is mijn metgezel, Ik zit uren per dag te facebooken, daar zie ik wat mijn kennissen en buitenlandse Facebook vrienden doen. Als ik aan het schrijven ben is Facebook soms een welkome afleiding van het zoeken naar woorden. Even mijn zinnen verzetten, even contact met de buitenwereld. Ik heb geen baan buitenshuis, ik heb geen liefdesrelatie, ik heb een paar vriendinnen en de contacten die ik heb zijn veelal zwemmers of boeddhisten. Ik vind het genoeg.

Op Facebook ben ik lid van een flink aantal groepen, waaronder een aantal tegen homofobie of het is genoeg, over het bullyen door hetero’s van homo’s. Ik ben zelf ook van de verkeerde kant maar soms word ik er zo moe van. Ik word zo moe van dat alsmaar gelijk hebben. Natuurlijk is homofobie erg en is het verschrikkelijk dat er jonge en oudere mensen zelfmoord plegen omdat ze gepest worden vanwege hun seksuele voorkeur. Daar wil ik niks over zeggen maar b.v. zo’n weigerambtenaar. Ik durf het bijna niet te zeggen maar is het nou echt nodig dat die mensen ontslagen worden omdat ze geen homo’s willen trouwen? Ik ken de argumenten, het is werk weigeren en ze vertegenwoordigen ons land en ons land heeft het homohuwelijk opengesteld, waar en ja je hebt gelijk – maar waarom mogen mensen niet principieel geen homo’s willen trouwen? We willen toch vrijheid? Is het geen vrijheid om het volkomen bij het verkeerde eind te hebben?

En nog zoiets Erwin Olaf, Erwin maakt prachtige foto’s en ik was diep ontroerd door zijn verhaal bij Zomergasten, ik sta er zelfs achter dat hij die vervelende kwal in zijn gezicht gespuugd heeft maar dat gezoen: moet dat nou? Ik zie het liever ook niet, niet van jou en ik doe het zelf liever ook niet. Toen ik heel jong was zat ik ook uitgebreid met mijn vriendin te zoenen aan de bar van het vrouwencafé maar al snel vond ik dat ik dat liever, beter en dieper kon doen achter de beslotenheid van mijn eigen deuren of die van haar of zelfs in de WC van het COC.

Kies voor de liefde

Kies voor de liefde

Als je voor de liefde kiest kies je voor het leven. En als je voor het leven kiest kies je voor jezelf. Jij bent het leven, jij bent het duidelijke bewijs dat je leeft, jij leeft en niemand leeft zoals jij. Het is niet altijd makkelijk om trots op jezelf te zijn, het is niet altijd makkelijk om blij met jezelf te zijn maar niemand heeft je gezegd dat het allemaal makkelijk zou zijn en jij bent niet bang voor iets moeilijks.

Je hebt geleerd te fietsen en dat was moeilijk. Je hebt leren autorijden en dat was moeilijk. Je hebt leren lezen en dat was moeilijk. Je hebt leren lopen en dat was misschien nog wel het aller-moeilijkste. Van die zittende positie heb je je opgetrokken en ben je op die benen gaan staan, je hebt die pas gezet en je bent gevallen, je bent steeds gevallen en je bent steeds opnieuw opgestaan, je bent een held, je hebt het allemaal gedaan.

Gestaan, gelopen, leren lezen, leren fietsen, leren autorijden, misschien heb je leren zwemmen, misschien heb je leren voetballen, misschien heb je leren dansen. Je hebt geleerd, je hebt gedaan. Je hebt de moeite genomen om te doen wat je wilde. Misschien wilde je concertpianist worden maar ontbrak het je aan talent, aan ritme gevoel of aan doorzettingsvermogen. ook dat was moeilijk maar je bent doorgegaan, je hebt het leven niet opgegeven, je hebt het leren niet opgegeven. Je hebt je misschien neergelegd bij het feit dat je droom onbereikbaar was, misschien was je droom niet onbereikbaar en ben je concertpianist geworden maar je hebt de moed niet opgegeven. Je ademt nog en je wilt leren. Liefde is leven leven is liefde. Door is wat je gaat en verder is waar je heen gaat. Je komt altijd aan en je komt nooit aan, je gaat door en je gaat er aan.  Dood kun je nog lang genoeg zijn, deze combinatie van cellen zal er nooit weer zijn dus leef. Leef in liefde.