Onder Zeeniveau

Het is wonderlijk hoe de geest werkt.  Of is dat vooral mijn geest? Als ik voor het eerst in een stad ben of ergens heen ga lijken de afstanden altijd lang. Dat geldt ook voor Rochester. Ik heb op de kaart opgezocht waar de bus zal stoppen en het lijkt alsof het in het midden van niks is. Ook als ik werkelijk mijn voeten neerzet op de grond bij Broadstreet lijkt het alsof ik ergens ver buiten het centrum ben gedropt. Nu ik mijn weg wat beter ken in Rochester zie ik dat Broad Street midden in het centrum ligt en uiteindelijk niet erg ver van het Blackfriars Theatre waar ik de meeste tijd zal doorbrengen.

Ze zijn hard aan het werk daar, drilboren, hopen zand en geen trottoir. Volgens de kaart die ik gisteren bekeek moet ik naar het Noorden en kan ik daar een bus nemen die op Monroe Avenue zal stoppen. Ik heb de straat gezien toen ik nog in de bus zat en ik ga op weg. Maar een kaart op een computerscherm is toch wel heel iets anders dan de werkelijkheid vol lawaai.

Iedereen aan wie ik de weg vraag kent Rochester niet tot – zoals ik woensdag al schreef – een lieve mevrouw aanbiedt me naar het adres van M te brengen. “Het is vlakbij” zegt ze. Ze ontdoet de passagiersstoel van allerlei verpakkingen die ze op de achterbank gooit en ze legt mijn koffers in de achterbak. We gaan op weg. Ze vertelt me over Rochester. Er zijn hier wel vijf universiteiten, het is een echte studentenstad. Ik kan me niet veel herinneren van wat ik zie maar op een gegeven moment herken ik het hoefijzer van huizen waar M verblijft. Dat heb ik gister goed op de kaart gezien.

De mevrouw helpt me mijn koffers uitladen en ik bedank haar hartelijk voor haar hulp.

De deur staat open. Ik word verwacht. M & B zitten in de kelder. Daar heeft B een studio gebouwd en ze luisteren naar wat opnames van de repetities. Ze zijn beiden niet tevreden en zenuwachtig. Vanavond generale repetitie. B wordt even later gehaald door een medewerker van het theater. M gaat naar boven om zich op te maken. Ik probeer me nuttig te maken door wat op te ruimen en de vaatwasser te ontruimen.

M en ik gaan met hun auto naar het theater. De accu blijkt leeg, een man probeert te helpen maar de auto wil niet starten. M belt iemand van het theater die ons komt halen.

Het theater is een ongebouwde garage. Hoge plafonds, grote deuren. M heeft als kleedkamer een met kleurige doeken afgescheiden gedeelte van het magazijn. Een houten dressoir doet dienst als kaptafel. Grote spiegel, lampen.  Het is gezellig gemaakt met bloemen. Ik laat haar alleen.

Ik bel mijn couchsurfing host, hij komt me later op de avond halen.

Ik mag bij de generale repetitie zijn. En laat me meevoeren door het verhaal van Melanie and the Record Man. Wat een mooi, romantisch verhaal. Prachtige muziek, mooie stemmen.  Ik ben diep geraakt en onder de indruk. In de pauze komt M naar me toe, ik vertel hoe mooi ik het vind en ze is blij.

Helaas moet ik weg, mijn host komt me halen.

We laden de koffers in zijn auto en rijden naar het huis dat de komende dagen mijn huis zal zijn.