Ook deze nacht slaapt Jopie bij me. Zelfs Nellie heeft bij me gelegen. Ik durf het haast niet aan S te bekennen maar ze is er zelf al achter. Ik heb de wekker op zes uur gezet maar ben ruim voor zessen wakker. S heeft alles klaar gezet zodat ik koffie kan maken. De middag hiervoor heb ik inkopen gedaan bij een Aziatische winkel. Ik heb fruit gekocht, wat noten en water voor onderweg. Voor de zaak werd gedemonstreerd door twee jonge mensen omdat de eigenaar van de zaak zijn personeel slecht betaalde. Eigenlijk wilden ze me niet binnen laten maar ik ben toch gegaan. Ik eet wat ananas die ik heb gekocht en maak mijn koffie. Hierna doe ik mijn morgengongyo en mijn oefeningen. Ik wil om kwart over zeven weg. Natuurlijk ben ik zenuwachtig. Gaat het me allemaal lukken? Ik heb al gezien dat ik om naar de 34e straat te komen ik alleen maar naar het perron aan de andere kant moet en dus niet zeven trappen op of aan moet sjouwen met mijn bagage waar allemaal cadeautjes in zitten. Alles gaat goed tot de 34e straat. Daar sta ik aan de verkeerde kant van de straat op de bus te wachten, dus moet ik de straat weer terug over om naar de juiste halte te gaan. Tijdens de wandeling zie ik het gebouw dat ik me de dag daarvoor had voorgenomen te onthouden.
Bij de juiste halte aangekomen verzeker ik me ervan dat ik goed ben. Een vriendelijk zwart meisje wijst me er op dat ik uit een automaat een kaartje nodig heb om deze overstap te maken. De chauffeur van de bus zal me er niet omvragen zegt ze maar er komen soms controleurs en dan moet je een kaartje hebben. Ze heeft gelijk. De bus laat lang op zich wachten en zit stampvol. Ik sta met mijn twee koffers. Als ik uitstap staat er een man in uniform aan wie ik mijn kaartje moet laten zien.
Om de hoek zijn de bushaltes van Megabus. De linkerkant van de stoep is afgezet mer een geel lint, er staan borden met de namen van de bestemmingen. Achter het bord met Rochester staat een mens of tien en ik sluit me aan. Aan het eind van de straat ligt de Hudson. Deze river zal ik geregeld rechts naast me zien. Mensen sluiten zich achter me aan. Een jongen die een stoer meisje zou kunnen zijn komt achter me staan. Hij is aan het bellen, luid tettert hij in zijn telefoon en mijn oor. Ik krijg er genoeg van en ik pak ook mijn telefoon en begin in het Nederlands een gesprek met niemand. Het kalmeert me. We wachten.
Iets over negenen vertrekt de bus. We gaan de Lincolntunnel in.
Als we de Lincolntunnel uitkomen ligt New York City rechts van ons. De grote stad en de skyline.
De bomen verkleuren. Ik probeer het te fotograferen maar het lukt niet zo goed vanuit een rijdende bus. Ik hoop dat ik straks in Rochester mooie plaatjes kan maken. Misschien hebben we tijd een bezoek te brengen aan een verkleurend bos. De bus rijdt en rijdt over de highway naar Rochester. Langs Verona en Amsterdam, langs Albany en Schenectady. Het landschap verandert niet. Bergen met bomen. Saai?
We stoppen. Kentucky Fried Chicken, McDonalds en een goede koffieplek naast gokautomaten en een winkel waar ze allerlei onzin verkopen.
Het is bloedheet in de bus. De buschauffeur heeft het zelf koel maar voor ons is de verwarming tot het hoogste opgestookt. Iedereen zit te puffen. Ik ben de oudste passagier. De meeste reizigers zijn onder de dertig en zwart. Ook de chauffeur is zwart. Na bijna alles te hebben uitgetrokken doe ik alles weer aan om de chauffeur aan te spreken. Hij schrikt erg als ik zachtjes kuch om zijn aandacht te trekken en hij reageert erg geagiteerd als ik hem vraag of er iets met de verwarming is. Hij roept Nee maar het wordt gelukkig koeler.
Dit is de Hudson. De Hudson is een rivier in de Verenigde Staten van Amerika. Hij ontspringt in het Adirondackgebergte in het noordelijk deel van de staat New York en loopt via Albany naar de stad New York, waar hij langs Manhattan en Jersey City stroomt en uitmondt in Haven van New York en New Jersey. De rivier is 507 km lang.
Tijdens de rit luister ik naar Norwegian Wood van de Japanse auteur Haruki Murakami en kijk uit het raam naar de borden die me bekend voorkomen van de keer dat Peter me afhaalde van JFK en ik mee ging naar Lake Scanadaga naar de cabin van Carol en Ed die over een beek gebouwd was.
Na een lange rit kom ik eindelijk aan in Rochester. We worden op een bouwplek uit de bus geladen. Ik ben totaal verdwaald. Weet niet waar ik ben en hoe naar de stad te komen. Er zijn geen taxis te bekennen. Ik bel M die me zegt naar haar toe te komen. Aan de weinige voorbijgangers vraag ik naar een bushalte. Niemand weet iets. Dan spreek ik een vrouw aan. Zij biedt aan me naar M te brengen.
~ wordt vervolgd
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie