Al jaren lang ben ik gefascineerd door een vrouw waar ik nog nooit een woord mee gewisseld heb. Toch kennen we elkaar en groeten we.
Brunhilde is een grote vrouw met lang wild haar, aan één kant en bovenop kort geschoren, een paar dunne vlechtjes en de rest van het haar hangt als een matje in haar nek, ze is een van de onaangepasten, ze woont denk ik, haar hele leven in een kraakpand. Misschien ken ik haar ook wel daarvan want jaren woonde ik tegenover het gigantische pottenkraakpand in de Jordaan La Louvre.
Ik weet niet waarom ik me zo tot haar aangetrokken voel, want we hebben, zoals ik al zei, nog nooit een woord gewisseld, ik ben wel eens in haar buurt gaan staan, ready to talk, misschien zei ik iets maar het leidde tot niets. Ik heb haar wel horen praten. Zij praat met een zuidelijk accent, het zou Brabants kunnen zijn of misschien wel Nijmegens want ik geloof dat ze daar vandaan komt maar tegen mij gebruikte ze die zacht G nooit.
Een aantal jaren geleden ging ik met een goede vriendin en haar zoon naar Amma, we kenden een volgelinge van Amma en mochten met haar naar achteren waar Amma sliep. Ze sliep in een sportkleedkamer, er lag een kleedje op de vloer in de uren dat ze sliep lag Amma, de omhelzende, op een kleedje op de koude grond. Niet op een matras, nee gewoon op een kleedje. Na uren mensen omhelsd te hebben ging ze op de grond liggen om te slapen. Ik was behoorlijk onder de indruk.
Omdat ik daar was met mijn vriendin die een bekende zangeres is hoefden wij niet uren in de rij te zitten voor we bij Amma konden. We werden voorgelaten en hoefden maar een minuut of tien te wachten tot Amma ons omhelsde. Het was een bijzondere ervaring, als je wilt weten waarom, spreek me aan en ik vertel het je.
Hierna werd mijn vriendin gevraagd een lied te zingen en ze ging op het provisorische podium staan en begon te zingen.
Ik zat op een krukje achter het podium en keek recht in het gezicht van Brunhilde. Brunhilde! Daar zat Brunhilde, mee te deinen op de muziek die mijn vriendin maakte, ze keek dolgelukkig. Dit moest haast wel wat betekenen. Dit moest wel betekenen dat we iets hadden, dat er echt iets tussen ons was en dat er echt iets tussen ons speelde. In het vervolg zouden we samen naar Amma gaan, we zouden samen kirtans zingen en vegetartisch eten eten, ik zou mijn haar laten groeien en zij zou een vlecht in mijn haar leggen. Brunhilde!
Het moment dat mijn vriendin was opgehouden met zingen en omringd werd door fans stormde ik naar Brunhilde. “Jij hier,’ riep ik uit, ‘ wat fantastisch om jou hier te zien.’ Ik hoopte dat zij ook zou roepen: ‘Jij hier,’ maar ze keek me glazig en gelukkig aan en zei niks en zweefde weg.
Van de week zag ik haar staan voor de deur van een verslavingskliniek, ik schrok er niet van, dacht er ook niet teveel over en fietste verder.
Nu denk ik: misschien hield de deken van drugs Brunhilde wel bij me weg en komt ooit…. wat…
Brunhilde.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie