Sinds ik een Cineville pas heb ga ik een keer in de week naar de film, vaak alleen, maar even zo vaak met een vriendin, ik ga met A of met M maar het meest ga ik met Xie. Zij is een echte filmliefhebber, en houdt van alle, hoe noem je dat eigenlijk, visuele kunsten? Zij gaat ook graag naar het theater. Hoe dan ook, Xie is mijn meest reguliere filmpartner.
Vaak belt ze me en zegt ze om kwart voor vijf, kriterion en dan komt ze me, een half uur van te voren, halen in haar oranje Suzuki.
We zien veel films, Xie heeft een beetje vreemde smaak, ze houdt erg van luguber en macaber, zo gingen we laatst naar Raw oftewel Grave in het Frans, een Franse film over kannibalisme, het werd gepresenteerd als horror. Nu weet ik niet veel van horror, toen ik nog in de Melkweg werkte ging ik wel eens griezelen en een paar weken geleden sprak ik een jonge filmliefhebber die me uitgebreid vertelde over horror dus ik dacht laat ik eens kijken of het lekker griezelen is. Al snel werd ik misselijk, niet om het bloed maar om de haren die de hoofdpersoon uit haar mond trok alsof ze een doucheputje was, wat mij betreft het goorste wat ik de laatste jaren zag. Al snel kreeg ik het letterlijk benauwd, begon te hoesten en verliet de zaal om niet meer terug te komen. Beneden wachtte ik op Xie, die eerst riep dat ze niet snapte dat ik niet terug kwam maar me uiteindelijk bekende dat ze het ook wel een heavy film had gevonden en er zelfs een paar nachten slecht van had geslapen.
Van de week belde ze, donderdag om kwart voor zes een film in Kriterion, ze was een beetje vaag waar het over ging. Maar omdat ik het leuk vind verrast te worden (niet al te leuk, maar leuk genoeg) vroeg ik niet verder.
Gisteren keek ik nog even welke film er draaide om kwart voor zes in Kriterion en het was: La región salvaje, een Mexicaanse film. La región salvaje is een mysterieuze mix van erotiek, sociaal drama, horror en sciencefiction.
Alejandra zit vast in een uitgeblust huwelijk met Angel. Via haar broer Fabian ontmoet ze de mysterieuze Veronica. Zowel broer als zus komen door Veronica hun diepste verlangens op het spoor: het meisje brengt ze naar een mysterieuze aanwezigheid in het bos. De plek blijkt zowel een bron van genot als zelfvernietiging.
Het was een bizarre film, luguber en macaber, precies die ingrediënten waar Xie zo van houdt. Ik vond het lang niet zo eng als die film Raw, ik vond het eigenlijk helemaal niet zo eng, wel heel bizar en ik zou er nooit heen gegaan zijn.
Maar het allergrappigste was Xie. Ik vond het hilarisch hoe zij zat te gniffelen omdat ze me had meegekregen naar deze film waar verder niemand naar toe had gewild, dat vond ze toch grappig, gniffel de gniffel….
Ik ben geboren in de jaren vijftig, ontdekte wie ik was in de jaren zestig, vond in de jaren zeventig mijn identiteit, gooide die af in de jaren tachtig, overleefde de jaren negentig, vond mijn ware zelf en werd boeddhist in de jaren nul. In de jaren tien begon ik met het organiseren van een vrolijk zwemevenement in de Amstel en haalde ik mijn zwemtrainersdiploma’s. Dat ging door in de jaren twintig. In het jaar dat ik zeventig word hou ik ermee op.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie