Gisteravond naar een openluchtconcert in het Amsterdamse Bostheater van de Canadese band Walk off the earth, wereldbekend vanwege hun versie van Somebody that I used to know waarin ze met hun allen een gitaar bespelen.
Ik was er al vroeg, ik wilde een beetje goed zitten, liefst met een leuning in mijn rug. Zoals bijna altijd was ik alleen, ik had daar een beetje tegenop gezien maar zo is mijn leven en misschien zou ik wel leuke mensen voor een avond ontmoeten.
Het bostheater was nog redelijk leeg, de vier banken voor het podium zaten vol met die hard fans en ook de bank met leuning daar achter maar rechts van het podium was nog een plekje vrij op de bank met leuning. Links van me zat een buitenlandse jongeman die ook alleen was van een jaar of twintig en naast me zat een knap meisje die ook een jaar of twintig was en een grappige leuke roodharige jongen van dezelfde leeftijd.
Na een uurtje raakten we in gesprek, vooral de jongen was een enthousiaste prater, hij was heel nieuwsgierig en wilde van alles weten.
Hij vroeg me naar mijn beste concert ooit en ik zei dat het The Talking Heads was geweest in 1980, een concert waar ik heen ging met Chanita en Karen. We stonden helemaal vooraan bij het podium en het was waanzinnig goed. Het was de tijd van Remain in Light die overal waar wij kwamen gedraaid werd.
Ik vroeg hem of hij die plaat kende, dat vond hij een leuke vraag, een plaat zei hij, daar doen wij helemaal niet aan, lijkt me wel leuk platen maar we horen gewoon muziek en we streamen,wat er op een plaat staat of platenhoezen, geen idee.
Ik zei dat het concert van Prince ten tijde van Sign o’ the times ook een hoogtepunt was en hij zei dat zijn moeder die een groot muziekliefhebber was daar ook was geweest.
Zijn hoogtepunt was Robbie Williams, twee jaar geleden, in Ziggo Dome, zij was nog maar naar één concert geweest, Justin Bieber, de muziek had ze goed gevonden, maar Justin Bieber was een arrogante kwal.
De jongen vertelde dat hij vorig jaar bij een concert van Navarone geweest was op een of ander straatfeest en dat hij dat ook wel erg goed gevonden had. Ik luister er nu naar via Spotify, ja dat is rock, lekker beuken, gitaarriffs en goede zanger, ik heb wel zin in een nieuwe muzieksoort!
The Beatles vond hij helemaal niks. Yellow Submarine, hij trok een afkeurend gezicht, ik hoefde het hem niet uit te leggen.
Het voorprogramma was Freek en Suzanne, zij zongen liedjes die iedereen kende maar ik had ze nog nooit gehoord. Het enige liedje dat ik kende was Billy Jean, maar dat was dan ook een klassieker zei een van de beveiligers met wie ik in gesprek raakte.
Maar wij vonden elkaar allemaal in Walk off the Earth. Ik ben geen die hard fan, bezit ook geen ‘platen’ van ze maar was wel geraakt door beelden die ik zag van hun live optredens en dat wilde ik mee maken. Hun podiumpersoonlijkheid is fantastisch. De zangeres kwam op in een soort zwangerschapbikini, ik denk dat ze een maand of zes is, haar man droeg een witte overal met een groene ballon op zijn kop, zij zagen er spectaculair uit, maar niet elk band lid ziet er wild uit, wel de figuur bij de band met een stoïcijns uiterlijk, maar de een andere zanger en de drummer niet. De twee kinderen van de zangeres en haar man die ook zingt en gitaar speelt, kwamen ook het podium op met geluiddempende koptelefoons op, ze hadden allebei een nanny en gingen links op het podium zitten.
De band wisselde voortdurend van instrumenten, het was enorm energiek en vrolijk en een feest, tussendoor zong het publiek een refrein uit een lied dat zo ging: oh oh oh oh, sing it all away, my dahaaaaalings.
Aan het eind van het concert begon het enorm te hozen, we pakten onze ponchos en vuilniszakken en riepen om meer.
Door de regen en het donkere Amsterdamse Bos fietste ik gelukkig naar huis.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie