| Gisteren was dus de boten parade waar ik geen deel aan nam. Ik heb zelfs niet gekeken naar het verslag van de AVRO. Even keek ik op YouTube naar het verslag dat de AVRO gemaakt had maar ik kreeg het er al na 53 seconden (precies de tijd die Ranomi Kromowidjojo nodig heeft om 100 meter te zwemmen) benauwd van en moest op de stopknop drukken.Net keek ik op Facebook naar foto’s van de parade en ook daar kreeg ik het benauwd van, ik hoorde de pompende muziek erbij, ik zag al die gekleurde bootjes vol enthousiaste toeschouwers, ik voelde de druk en de spanning en bezweek er bijna onder.
Ik weet niet wat het is, ik ben er niet blij mee, en ik weet ook niet of ik dit de rest van mijn leven houd en of dit misschien altijd al iets was dat ik had en dat ik jaren onderdrukt heb met drugs en soms drank. Als kind zag ik al op tegen feestjes. Ik ging natuurlijk wel, ik luisterde niet naar mezelf zoals ik nu wel doe, maar meestal moest ik huilen op feestjes. Een herinnering aan een feestje: Ik ben vier jaar en mijn beste vriendjes Sam en Bertje zijn jarig. We hebben een feestje bij hen thuis. We doen allerlei spelletjes en een ervan is Sterren zien. ‘Wil je sterren zien?’ vraagt een kind aan me. Natuurlijk wil ik wel sterren zien. Ik weet niet meer of ik lig of zit maar ik moet door een mouw van een jas kijken, dan zal ik sterren zien. Ik doe wat van me verlangd wordt en krijg een plens water over me heen. Ik schrik me rot en begin te huilen. Iedereen lacht. Ik begrijp niet waarom, ‘ik zou toch sterren gaan zien?’ zeg ik vertwijfeld. ‘ja hahaha, dit waren de sterren.’ Het is nooit meer goed gekomen tussen mij en feestjes. Jaren lang rookte ik mezelf moed in, met mijn joint of later met mijn pijpje, had ik in ieder geval altijd mijn eigen feestje. Als ik uit ging, dansen in de Pussy Lounge, klokte ik in de eerste vijf minuten een paar tequila slam achterover en rookte mijn pijpje terwijl ik me amuseerde op de dansvloer. De hele verdere avond dronk ik cola en water en ging nuchter (maar wel stoned) naar huis maar zat eerst in de buzz van alcohol gecombineerd met wiet. Sinds twee jaar blow ik niet meer. Ik drink wel eens een pilsje maar houd het bij een en wil ook absoluut niet meer in een roes zijn. Deze week met alle feesten die werden aangeboden was ik van plan er minstens een paar te bezoeken maar ik had geen drugs. Ik had geen drugs en drank waar ik mijn toevlucht tot kon nemen. Geen drugs, geen drank en geen vriendin waar ik me bij thuis kon voelen. Wat deed ik? Niks. Ik bleef thuis. En zelfs daar kon ik de moed niet opbrengen te kijken. Misschien is het volgend jaar anders. Of misschien dans ik weer op een boot als ik zestig ben. |
Gay Pride 2012 – 2 – Gevoeligheid?
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie