En daar zat ik, mijn hoofd in mijn handen en ik huilde ontroostbaar. R deed een poging, hij sloeg zijn armen om me heen en hield zijn hoofd tegen het mijne. Ik huilde en huilde.
Even voor mijn huilbui had ik me neergezet op de lijn tussen superfeminien en megamacho, er was ons gevraagd ergens te gaan staan waar we onszelf op onze plek voelden, B had het initiatief hiertoe genomen en zij (als in het meervoud) stonden in het midden. Vlak hiervoor hadden zij verteld hoe zij zich voelden…. (ik ben nu ietwat in de war, mensen die zich niet kunnen vinden in de binaire man of vrouw geven soms in het Engels de voorkeur aan de term they, maar in het Nederlands wordt dat dan ‘zij’ terwijl dat juist niet de bedoeling is . Vanaf nu zal ik dus het Engelse ‘they’ gebruiken als ik het over iemand heb die zich niet voelt passen bij de voornaamwoorden en zij of hij hier de voorkeur aangeeft), B stond dus in het midden en they nodigde ons allemaal uit onze plek in te nemen.
Ik wist dat ik me niet thuis voelde aan de ‘vrouwelijke’ kant van B dus ik ging naar de mannelijke kant, maar waar daar? Ik stond tussen de mannen en ik ging steeds verder de kant op van megamacho en uiteindelijk belandde ik op driekwart van de lijn. Toen schoot ik al vol en wilde ik het liefst wegrennen maar ik bleef staan, tussen homomannen en heteromannen, er stonden nog twee mannen verder naar de megamacho kant maar de megamachoplek was verder leeg, niemand in de ruimte vond zichzelf megamacho.
We gingen terug naar onze plek, naar onze stoel en ik deed mijn handen voor mijn gezicht en huilde.
Waarom huilde ik?
Was het omdat ik me kwetsbaar opstelde?
Was het omdat dit de waarheid is over mijn gender-identiteit?
Was het omdat ik dit kenbaar maakte aan mijn vrienden in de SGI?
Realiseerde ik me opeens dat ik eigenlijk transgender ben?
Moest ik nu ook naar de genderkliniek en pillen slikken, operaties ondergaan, me vanaf nu man noemen?
Ik huilde om al deze vragen die in mij opwelden en ik huilde om de verwarring. Ik huilde om de duidelijkheid.
De meeting ging door en ik duwde mijn vragen naar achteren.
Thuis gekomen dacht ik verder en begreep uiteindelijk mijn verdriet.
De reden is simpel. Ik huilde om de simpele verdeling van mens in man of vrouw.
Deze verdeling is alleen op uiterlijke kenmerken gebaseerd.
Is dit niet om te huilen?
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie