Categorie archieven voor 2018

Sociale Media

Ik zit al een mensenleven op het Internet. Ik herinner me nog hoe ik inbelde met een modem via mijn telefoon, dat geluid dat ik dan hoorde en hoe ik urenlang telefonisch onbereikbaar was omdat ik probeerde te emailen of mijn eerste pogingen deed op het internet.
Ik geloof dat Netscape mijn browser was. Xaviera wist er alles van en zij had allerlei computernerds rondlopen die mij ook het een en ander vertelden. Zo was er Chefren die mij zei dat een computer niet kapot kon door dingen die je er op typte, je kunt alles proberen zei hij, zolang je er maar niet met een hamer op slaat. Ik had een piepklein mini scherm dat zeker 50 cm diep was en een log grijs toetsenbord. Het was 1995. Ik maakte meteen overal gebruik van, zat op e lijsten en meldde me als een van de eersten aan op de nieuwe sociale media. Ik had ook al snel een blog, kocht een url en had weinig tot geen succes.
Ik vind mezelf behoorlijk boeiend want verveel me nooit bij mezelf, maar alleen mijn vrienden en vriendinnen zien dat ook. Ik heb weinig volgers en veroorzaak nooit een storm aan reacties. Ik zit op alles waar je maar op kunt zitten, ik blijf maar doorgaan tegen alle tegenslagen in en ik ben ook niet van plan om er mee op te houden.

Deze bovenstaande foto was mijn meest succesvolle foto op Instagram. Waarom? Geen idee.

De dood

Afbeeldingsresultaat voor unlocking the mysteries of birth and death

Hoe zit het nu precies met de dood?
Is het een zwart,
al niets dat het leven opslokt
Is het een goodbye tot alles, tot nooit meer zien, nooit meer lachen, nooit meer voelen,
een vaarwel tot nooit meer

Of toch een nieuw begin zoals Daisaku Ikeda zegt?
Zo zegt hij dat de dood van elk indivu een middel is dat leidt naar een nieuwe geboorte.
We sterven niet voor niks; we sterven om een nieuw leven te beginnen.

Het fundamentele doel van onze dood is een nieuwe geboorte,
zodat we fris opnieuw beginnen
in de volgende fase
van onze eeuwige levenscyclus.

Dat neem ik aan.

Zo is de waarheid.

Bij de dood van mijn medeSGI-leden Nana Yaw Sarpong en Robert-Harman Sordam.

 

 

Vrouw Man en alles daartussen in

Afbeeldingsresultaat voor man vrouw onzijdig

En daar zat ik, mijn hoofd in mijn handen en ik huilde ontroostbaar. R deed een poging, hij sloeg zijn armen om me heen  en hield zijn hoofd tegen het mijne. Ik huilde en huilde.

Even voor mijn huilbui had ik me neergezet op de lijn tussen superfeminien en megamacho, er was ons gevraagd ergens te gaan staan waar we onszelf op onze plek voelden, B had het initiatief hiertoe genomen en zij (als in het meervoud) stonden in het midden. Vlak hiervoor hadden zij verteld hoe zij zich voelden…. (ik ben nu ietwat in de war,  mensen die zich niet kunnen vinden in de binaire man of vrouw geven soms in het Engels de voorkeur aan de term they, maar in het Nederlands wordt dat dan ‘zij’ terwijl dat juist niet de bedoeling is . Vanaf nu zal ik dus het Engelse ‘they’ gebruiken als ik het over iemand heb die zich niet voelt passen bij de voornaamwoorden en zij of hij hier de voorkeur aangeeft), B stond dus in het midden en they nodigde ons allemaal uit onze plek in te nemen.

Ik wist dat ik me niet thuis voelde aan de ‘vrouwelijke’ kant van B dus ik ging naar de mannelijke kant, maar waar daar? Ik stond tussen de mannen en ik ging steeds verder de kant op van megamacho en uiteindelijk belandde ik op driekwart van de lijn. Toen schoot ik al vol en wilde ik het liefst wegrennen maar ik bleef staan, tussen homomannen en heteromannen, er stonden nog twee mannen verder naar de megamacho kant maar de megamachoplek was verder leeg, niemand in de ruimte vond zichzelf megamacho.

We gingen terug naar onze plek, naar onze stoel en ik deed mijn handen voor mijn gezicht en huilde.

Waarom huilde ik?

Was het omdat ik me kwetsbaar opstelde?
Was het omdat dit de waarheid is over mijn gender-identiteit?
Was het omdat ik dit kenbaar maakte aan mijn vrienden in de SGI?
Realiseerde ik me opeens dat ik eigenlijk transgender ben?

Moest ik nu ook naar de genderkliniek en pillen slikken, operaties ondergaan, me vanaf nu man noemen?

Ik huilde om al deze vragen die in mij opwelden en ik huilde om de verwarring. Ik huilde om de duidelijkheid.

De meeting ging door en ik duwde mijn vragen naar achteren.

Thuis gekomen dacht ik verder en begreep uiteindelijk mijn verdriet.

De reden is simpel. Ik huilde om de simpele verdeling van mens in man of vrouw.
Deze verdeling is alleen op uiterlijke kenmerken gebaseerd.

Is dit niet om te huilen?