Haat is een harnas. Een mijn hele lijf omsluitend harnas. Mijn benen zijn bedekt onder een stevige laag staal, met scharnieren bij mijn enkels en mijn knieën zodat ik kan bewegen en kan lopen en het net lijkt alsof er niets aan de hand is. Het staal loopt door tot mijn liezen, over die zwakke plek draag ik een maliënkolder van dicht opeen geklonken metalen ringetjes die mij beschermen tegen snij en steekwonden.
De maliënkolder is zwaar. Het gewicht van de haat maakt het mij onmogelijk lichtvoetig te zijn. Over de maliënkolder draag ik een harnas gesmeed door de smid van haat die in de hel woont. Haat bedekt mijn gezicht met een gezichtsharnas. Daaronder draag ik de kap van de maliënkolder. In het gezichtsharnas zitten twee gaten voor mijn ogen, ik zie de wereld door de ringen van haat. Voor mijn mond en neus heeft het gezichtsmasker twee gaten uitgespaard waardoor ik ademen kan. De maliënkolder van haat laat lucht door, maar houdt de haat binnen. Daar zit ik in gevangen.
Liefde is ook een harnas, een harnas van licht, van lucht, van warme lucht, van frisse lucht, van lucht die ideeën aanvoert, van lichtheid die me overal heen voert, liefde draagt geen gezichtsmasker, liefde geeft vrijheid, het harnas van de liefde beperkt me niet, het is niet zwaar zoals het harnas van de haat.
Elke morgen en elke avond ben jij het eerste en het laatste aan wie ik denk. Ik denk aan je liefde voor mij en hoe die weer verdween, en ik denk aan alle intimiteiten die we samen deelden. Aan alle lieve woordjes die je voor me had en die ik voor jou had, en waar niemand weet van had. Nooit meer zal ik bepaalde woordjes gebruiken, nooit weer zal ik je troosten, niemand weet meer van alles waar ik van hield in jou. Mijn hoop is de bodem ingeslagen, onder mijn voeten weggegrist, de hoop dat jij hier zou zijn als ik het huis uitging.
