Onder Zeeniveau

‘ Waarom huil je zo, meisje?’ Het was een bijzondere stem die dit zei. Het was niet duidelijk of het een mannenstem of een vrouwenstem was. Te hoog voor een man, te laag voor een vrouw. Ik keek naast me en er zat een mens waarvan het ook niet duidelijk was of het een man of een vrouw was. De ogen waren opgemaakt met kohl, een donker lijntje op het onderste ooglid, een vleugje lichtpaarse ogenschaduw en de lippen waren zacht rozebruin gestift, een verenboa om de nek, wild gekamd halflang rood haar, een grote neus en amberkleurige ogen. Ik keek naar de handen om te bepalen of dit een man of een vrouw was en de handen waren lang en slank waardoor ik ervan overtuigd raakte dat dit een man was. Ook de plek, het Rosarium dat bekend stond als de plek in het Vondelpark waar mannen andere mannen konden vinden om seks mee te hebben versterkte me in mijn opvatting dat dit een man was. ‘Mijn moeder,’ huilde ik, ‘mijn moeder heeft me verlaten, gisteren en ik heb net gehoord dat ze naar Australië is.’ ‘Kindje toch,’ zei de persoon. Z/hij sloeg een arm om me heen en wat me bezielde wist ik niet of het moest mijn grote verdriet zijn maar ik legde mijn hoofd of haar/zijn schouder en snikte nog harder. Het was makkelijker om me te laten troosten door een wildvreemde dan door een bekende die ook verdriet had om wat mijn moeder had gedaan. De arm werd steviger om mijn schouder gelegd en de persoon legde troostend het hoofd op mijn hoofd. Het haar viel voor mijn ogen waardoor ik mij ontrokken voelde aan het leven van alle dag dat voorbij ging in het Vondelpark.