Onder Zeeniveau

Beatriz heeft me uitgenodigd bij haar te komen eten, ze wil voor me koken. Onderweg naar haar huis kom ik Jochem tegen, een van de weinige vrienden die ik nog heb in Nederland. Hij is erg blij me te zien en hij loopt een beetje met zijn ziel onder zijn arm. Hij is net aangekomen in Zihuat en ik besluit hem mee te nemen naar Beatriz, ik weet helemaal niet hoe zij hier op zal reageren en of dit wel kan. Ik ken haar nog niet lang genoeg en goed genoeg om te weten hoe ze reageert op onverwachte gasten maar ik besluit het risico te nemen en nodig hem uit mee te komen.

Beatriz woont in een woning met alleen een benedenverdieping in een zijstraatje van de grote en lange winkelstraat van Zihaut, het is een straatje met bomen en bloeiende struiken. Het huis van Beatriz heeft een erf met een hek er omheen en het hek staat open een kier, een driewieler ligt op zijn kant, ik vraag me af of ze soms een kind heeft. Jochem en ik gaan het erf op en naar binnen door de keuken die vol is met mensen, vrouwen voornamelijk, haar moeder is er, haar zuster, haar tante en er zijn twee kleine kinderen, een jongetje van een jaar of vier en een iets ouder meisje.

Beatriz is gespannen, het kost haar duidelijk moeite naar me te lachen, ik geef haar een kus en pak haar even beet, haar hele lichaam is gespannen. ‘Maak je maar geen zorgen, ‘zeg ik, ‘het eten is vast heerlijk.’ Jochem, een mooie blonde Nederlander met krullen, is van harte welkom en er wordt een plekje voor hem aan de tafel gemaakt. Het eten is klaar, de kinderen zitten aan een apart tafeltje en de tantes en andere familieleden zitten aan de tafel waar plek is voor Jochem. Beatriz zit helemaal ingebouwd aan het einde van de tafel, ik denk eerst dat ze zover mogelijk van me vandaan wil zitten maar dan zie ik naast haar een kleine plek, zij is al gaan zitten en ik vraag of de plek naast haar voor mij is. Ze knikt en ik ga naast haar zitten. Ze streelt met haar vinger mijn linkermondhoek.