Tagarchieven voor Nederland

Dag 2 – USA 2012

Panoramic view of the Downtown Brooklyn skyline.

Panoramic view of the Downtown Brooklyn skyline. (Photo credit: Wikipedia)

English: Picture of the statue Alma Mater in f...

English: Picture of the statue Alma Mater in front of Low Memorial library on the campus of Columbia University. (Photo credit: Wikipedia)

Zabar's - West side of B'way & 81st

Zabar’s – West side of B’way & 81st (Photo credit: Ed Yourdon)

SAM 2487

– All other photo’s made by Dia Huizinga

Zabars

17 oktober 2012
De hele nacht slaapt Jopie bij me. Nellie zit voor het raam als ik wakker word en schiet weg als ik haar groet. Ik blijf in bed liggen. Het bed is de bank in de kamer die uitgeschoven kan worden. Ik heb heerlijk geslapen. Ik doe mijn ogen pas definitief open als ik S hoor die koffie maakt en mij een bakje aanbiedt. We drinken het op aan de tafel. S gaat onder de douche en ik ruim de slaapspullen weg.
Ik doe mijn morgengongyo zonder wierook en doe mijn lichamelijke oefeningen: De vijf tibetanen.
Ik was van plan geweest in Brooklyn te blijven en daar de buurt te verkennen maar omdat ik niet op het Internet kan om mijn telefoon te regelen besluit ik met S naar Manhatten te gaan. Zij werkt in de Public Library en daar kan ik het Internet op.
Ik heb in Nederland een Amerikaanse SIMkaart gekocht zodat ik kan bellen in de USA en gebeld kan worden. Deze moet ik op het Internet activeren.

We nemen de subway naar 34th street en 5th Ave. Ik kan dan ook kijken hoe ik de volgende dag moet reizen naar het vertrekpunt van de Megabus die me naar Rochester zal brengen.

S geeft me haar gegevens zodat ik gebruik van maken van de openbare computers en gaat naar haar werk. Helaas is ze vergeten me haar bibliotheeknummer te geven en kom ik niet in de PC. Gelukkig is er WiFi en kan ik het via de WiFi op mijn telefoon (met mijn Nederlanse SIMkaart) het Internet op. Het gaat allemaal erg ingewikkeld. Het lijkt helemaal niet te lukken. Ik ga in en uit het gebouw om te proberen of het werkt en het werkt niet.

Ik loop op en neer op 5th Ave. Ik kijk hoe de bus naar het Jarvitsgebouw gaat waar ik de Megabus zal nemen die me in zes uur naar Rochester gaat brengen. Ik probeer me een gebouw in te prenten waar ik me morgenochtend op orienteren kan wat me overigens niet gaat lukken.

Het is waanzinnig druk op straat, mensen die lopen, auto’s, bussen, de stoepen zijn vol, de straten zijn vol, New York de wereldstad.

Ik probeer met mijn mobiel MM te bellen, dat lukt niet. Dan bel ik haar op een van de vele openbare telefoons op straat. Ze nodigt me uit naar haar toe te komen en ik neem de subway uptown naar de 80e straat. Ik ben er snel en bel MM. Ze is nog niet klaar en zegt me naar Zeebar te gaan. Ik vraag aan een vrouw waar Zeebar is en ze wijst het me aan. Zabars, daar op de hoek.
Ik heb honger en sluit achteraan in de rij. Ze adverteren met Blintzes. Ik weet niet wat dat zijn dus besluit Blintzes te bestellen met een grote Cappucino.
Blintzes

Het zijn zeer veredelde kaassoufflees met creamcheese van binnen. Ik krijg er een bakje appelmoes bij.

SAM 2487
Op deze borden staat alles wat je kunt bestellen.
SAM 2489
Het cafetaria van Zabar’s is op deze hoek van de 80e straat. Ik eet mijn blintzes op aan een van de lange tafels. MM komt me halen. Ze heeft haar hond bij zich die natuurlijk niet het cafetaria in mag. Ik houd haar hond vast terwijl zij in de winkel van Zabar heerlijkheden koopt.
SAM 2490
SAM 2491
De binnenplaats van een chique apartementencomplex, met concierge aan de 79ste straat.
MM gaat met me mee naar een telefoonwinkel waar ze me helpen met mijn telefoon. Deze blijkt het inmiddels te doen. Ik heb een Amerikaanse telefoon en een Amerikaans nummer. Ik ben trots op mezelf.

MM en ik nemen de subway verder uptown. Naar de Columbia University, een groot, imposant complex midden in de stad vol jonge mensen, ambitieus en minder ambitieus.

SAM 2492SAM 2493

MM is fotografe en ze gaat ergens op de campus een echtpaar met kind fotograferen. Ik loop nog wat over de campus en maak hier en daar een foto. Het beeld intrigeert me maar er wordt een beelschoon meisje gefotografeerd en het lukt me niet een duidelijke foto te maken. Ik ga terug naar Brooklyn.
SAM 2494
Het metrostation met mooie glanzende tegels.

SAM 2495

SAM 2496
Het Subwaystration van de 116e straat. Het is koel hier en de wind suist. Waarom het zo rustig is hier weet ik niet. Misschien ben ik wel te ver Noordelijk?

SAM 2498

Lege banken tegenover me.

Na een uur onder de grond te hebben gezeten gezeten kom ik boven in Brooklyn.
SAM 2501

SAM 2509

De zon gaat die dag met waanzinnige kleuren onder in Brooklyn.

SAM 2511SAM 2512

Voorlezen in De Valreep

Deze slideshow heeft JavaScript nodig.

Het was een koude, winderige zonnige dag toen ik voorlas in De Valreep maar het publiek was stil, luisterde intens en klapte. Het was een mooie middag.

Was je er niet bij? Herkansing 11 juli in Het Einde van de Wereld.

Andreas Burnier revisited

Wat n nacht. Kon niet slapen en was om 5.00 nog wakker. Echt zorgen maakte ik me niet want was het niet volle maan en morgen, vandaag dus zou ik nog steeds ziek zijn.

Heb tussen het boek van het Curious Incident eerst nog even een dik boek gelezen over een Bengaals immigrantengezin in het Noord-Westen van Amerika maar ben daarna eindelijk begonnen aan het herlezen van het Jongensuur van Andreas Burnier.

Wat is het spannend als ik als jong meisje voor het eerst een interview met Andreas Burnier lees. Het zal wel in Vrij Nederland geweest zijn. Zij slaat in als een bom. Het mannelijke Nederlandse literatuurlandschap wordt verrast met een overduidelijk lesbische vrouw die zich een mannennaam heeft aangemeten en schrijft over seks tussen vrouwen! Andreas is slim en verkondigt luid en duidelijk haar volkomen afwijkende mening over de rol en de inferieure posities van de vrouw.

Op het Montessori lyceum waar ik in de tweede klas zit komt ze een lezing houden. Deze is alleen toegankelijk voor ouderejaars maar ik weet mij naar binnen te werken en hou me in het midden van de aula schuil. Ik heb nog nooit een lesbiënne in levende lijve gezien al weet ik wel dat ik er één ben. Een kleine jongensachtig vrouw met korte donkere krullen en een zacht gezicht loopt het podium op. Ze is verlegen en vertelt dat ze ons wil voorlezen uit haar  nieuwste boek: Het Jongensuur.  Simone, de 15 jarige hoofdpersoon gaat zwemmen. Ze is nog geen jongen maar zal dat door magische handeling binnenkort worden.

“Op het bord bij de ingang zag ik, dat het het uur was voor de jongens. Een lange rij stond voor de kassa. Ik ging er bij staan. Met mijn korte haar en die lange regenjas zien ze het toch niet, dacht ik. Zo was het. Ik kreeg een kaartje……

‘ze moet eruit, ze is een meisje,’zei de dikste jongen.  Je hoort het,’ zei de badmeester. Je moet eruit…….Vernederd kleedde ik mij weer aan.”


Ik hang aan haar lippen. Ook ik had als tienjarige magische spreuken waarmee ik nooit een vrouw zou worden.  Vaag hoor ik iets bekends door de intercom maar ik besteed er geen aandacht aan. De conrector verschijnt en vraagt excuus. Er zit een leerling hier die er niet hoort. Hij noemt mijn naam. Ik moet opstaan en eruit. Als Simone in Het Jongensuur loop ik vernederd de aula uit.

Voor Sinterklaas zonder Zwarte Piet


Frank Ligtvoet − 17/11/11, 06:00

Demonstranten in Dordrecht

© http://zwartepietisracisme.tumblr.com/. De twee actievoerders tegen Zwarte Piet bij de intocht van Sinterklaas in Dordrecht
Zwarte Pieterij hoort thuis in een rijtje oer-Hollandse tradities, die we nu als achterlijk beschouwen. Dat stelt neerlandicus Frank Ligtvoet.

Een vriendelijke witte baas met vrolijke zwarte knechten is het gevolg van gruwelijke historische gebeurtenissen.
Het is in het Nederlandse politieke klimaat – en bovendien zo net voor het gezellige Sinterklaasfeest – misschien wel het minst populaire onderwerp om over te schrijven, omdat het raakt aan wat naar veel mensen veronderstellen, een van die vele bedreigde oer-Hollandse waarden en tradities is. Voor je het weet, krijg je als je er iets lelijks over zegt bedreigingen van mensen die tot dan hoe heel vreedzaam opereerden.

Traditie
Omdat ik niet in Nederland woon, durf ik het wel te zeggen: die Zwarte Pieterij hoort niet thuis in de reeks chocoladeletters, pepernoten, surprises en mijters, maar in een rijtje oer-Hollandse tradities die tot diep in de moderne tijd voortwoekerden en die we nu als achterlijk beschouwen: antisemitisme, nationalisme, vrouwen- en homodiscriminatie.

In het veilige Brooklyn waar ik woon surfte ik naar de website van de brave actievoerders die in het brave Dordrecht omdat ze een T-shirt droegen waarop de tekst gedrukt stond ‘Zwarte Piet is Racisme’ hardhandig door de politie werden gearresteerd. Daar vind je de foto van voor de politionele actie, een foto van twee beetje ironisch en verlegen kijkende mannen, die zich met hun protest-T-shirts voor een boekhandel hebben geposteerd.

De man rechts heeft een slappe beletterde lap in zijn hand die vermoedelijk even té voor het spandoek was, dat op verzoek van de politie vanwege het ontbreken van een protestvergunning (sic) verdwijnen moest. Het zijn geen fanatieke anti-racistische actievoerders – al zou ik ook daar geen bezwaar tegen hebben gehad – maar gewoon aardige jongens, aardige zwarte jongens die zonder opdringerigheid even willen laten zien dat zij die oer-Hollandse traditie niet op prijs stellen.

Vriendelijke witte baas
Met een beetje moeite moeten toch ook de meeste fervente Sinterklaasvierders zich wel kunnen inleven in het standpunt van de actievoerders. Een vriendelijke witte baas die alleen maar vrolijke zwarte knechten heeft, is nu eenmaal geen toevallige omstandigheid, maar het gevolg van historische gebeurtenissen die voor mensen van Afrikaanse afkomst gruwelijk en vaak met dodelijke afloop waren.

Het is wat demagogisch, maar wat te denken van een van oorsprong Duits kinderfeest in een toekomst die er gelukkig nooit gekomen is, een feest met een Arische leider die een gezellige club snoep uitdelende Joden als knechten om zich heen verzameld heeft.

De Joodse gemeenschap zou daar in die toekomst toch wel bezwaar, al was het maar ironisch, tegen mogen maken, lijkt me. Rechtse mensen vinden de actievoerders azijnpissers en hun woedende commentaren bij de artikelen op het web liegen er niet om. Linkse mensen zijn natuurlijk ‘Jenseits’ van het racisme en vinden die aardige jongens humorloze, politiek correcte Zeurpieten. De keuze tussen hen en Zwarte Pieten valt mij echter niet zwaar.

Frank Ligtvoet is neerlandicus en freelance journalist. Hij woont in New York.

De A2 – een feest?


De A2 is een feest. Ik moest er wel aan wennen dat de bomen opeens omgehakt bleken. Die bomen die zo lang ik me kan heriineren de A2 omzoomden. Ik kon ze dromen. * Al vanaf 1960 rijd ik wekelijks op de A2.

De nieuwe A2 heeft vijf banen. Over een lege weg raast het verkeer richting het zuiden. De files die ontstonden daar waar de A2, de A10 en de A9 samenvloeiden, voor Abcoude en onder de rook van Amsterdam, behoren tot het verleden. Nu kun je doorrijden. In ieder geval tot Vinkeveen.- Want na Vinkeveen wordt de weg vernauwd tot vier banen. Na Breukelen worden het er drie en staat het verkeer weer vast.

Zoals gister.

Het was een mooie mistige morgen.

Gelukkig ga ik bij Maarssen de weg af en hoef ik verder niet in de file te staan.

* (het is niet mijn bedoeling hier te rijmen maar moet ik als het rijm zich aandient? Een ander woord schrijven? – Nee dacht het niet, want zo ben ik niet. Dat is niet die stream of consciousness waarmee ik schrijf op dit blog.)