Categorie archieven voor Zwemmen

Openbreken die stad.

In mijn stad wordt altijd gebouwd en verbouwd. Ik ben daar in mijn hart trots op. Amsterdam bouwt aan de toekomst en ik denk aan mijn vader die altijd zei als er weer wat werd afgebroken of opgebouwd: ja dat is de vooruitgang.

Nu ligt het Leidseplein open en niet alleen het Leidseplein, ook het Leidsebosje, de Stadhouderskade, de Hobbemastraat en het kruispunt met de P.C.Hooft.

Afbeeldingsresultaat voor openbreking leidseplein

Sinds een paar weken vermijd ik al het Leidseplein, die ene keer dat ik er reed moest ik via ene kant Prinsengracht, andere kant Prinsengracht, Leidsegracht (wat ik niet deed) omrijden. (Ik bleef op de Prinsengracht, stak de brug over bij cafe de Prins, Leliestraat, dat drukke straatje met zes verschillende namen door waaronder de Tuinstraat of de Tuindwars, Westerstraat en dan het Marnix!)
Maar nu ligt werkelijk alles open daar.

Afbeeldingsresultaat voor openbreking leidseplein

Op de heenweg dacht ik slim te zijn door deze route te nemen maar dan andersom maar een pyknische verkeersregelaar hield me sloom tegen. Hij leek niet echt te begrijpen wat er aan de hand was maar wel dat hij mensen moest tegen houden. Ik moest dus lopen, het fietspad lag open en verderop waren twee mannen in oranje bezig met graven. Ik liep een stuk en reed een stuk, langzaam achter de toeristen aan,

Op de terugweg dacht ik weer slim te zijn, maar met slim zijn kom je er niet in Amsterdam, je moet ook een vooruitziende blik hebben of goed op de hoogte zijn wat er gebeurt en waar en dat ben ik niet. Dus mijn vrolijke fietstocht langs het Vondelpark werd wreed onderbroken door een nieuw obstakel.

Afbeeldingsresultaat voor openbreking hobbemastraat p.c. hooft

En dan hebben we natuurlijk gelukkig nog de afsluiting van de Ferdinand Bol en een stuk Ceintuurbaan.
Afbeeldingsresultaat voor afsluiting van de Ferdinand Bol en een stuk Ceintuurbaan

 

Niet alleen was het zwemmen lekker pittig, ook de tocht erheen en ervandaan was een hindernisbaan.

Two laps

‘Two Laps’: een korte film die je zondag leuker maakt

CULTUURElke ochtend, al zeventien jaar lang, gaan Val en Pete samen zwemmen. En één keer per jaar doen ze een wedstrijdje. Maar Pete wint altijd, omdat hij vals speelt en trucjes verzint. Two Laps is een even verrassend als innemend filmpje over twee fanatieke zwemmers op leeftijd.

Owen Trevor (hier zijn website, hier zijn IMDb-pagina) schreef en regisseerde het verhaal. Daarin is Val, de langere van de twee, de verteller. Hij won de eerste drie edities van de jaarlijkse wedstrijd. Daarna ging ‘cheeky bugger’ Pete er jaar in jaar uit mee vandoor, al speelde hij het niet altijd even eerlijk.

Verrassend is de goed geslaagde mix van esthetiek en humor, die wel wat doet denken aan de films van Wes Anderson (en in het speciaal The Life Aquatic). Trevor regisseerde de afgelopen vier jaar veel afleveringen van Top Gear en ook daar is wel een vleugje van terug te zien.

Two Laps won vorig jaar het Rushes Soho Shorts Festival in Londen.

Sloterparkbad

Dit is het 25 meter bad van het Sloterparkbad waar ik al sinds de opening in 1999 elke week een of twee keer zwem. Deze vrijdag gaf ik zelf de training. Het was heel rustig en ik kon elke zwemmer veel aandacht geven. Dit stelden ze op prijs en daarom is het leuk om hulptrainer te zijn bij GSA – Gay Swim Amsterdam. Een van de zwemmers vond dat ik het heel relaxed had gedaan maar ook goed had opgelet. Dat vond ik leuk om te horen. We trainen op woensdagavond van half tien tot half elf hier maar dan is het een 50 meter bad. En op vrijdag trainen we ’s avonds van 9.15 tot 10.15. Zwemmen is mijn sport.

BOB

Toch altijd weer leuk als ik word aangehouden en moet blazen. Het is me tot nu toe drie keer gebeurd. De eerste keer op weg naar het zwembad met Tilly in de auto, de tweede keer onderweg met Melanie en Beau en vandaag, alweer op weg naar het zwembad.
Ik had geen papieren bij me en ook mijn rijbewijs niet bij me maar daar ging het niet om. Het ging erom of ik gedronken had. Ik was de laatste in een rij van vijf. Een knul met een Marokkaans accent vroeg me te blazen: ‘Diep in ademen, mewrrrrouwwww’ zei hij ‘en geleidelijk uitademen.’ De geleidelijke uitademing was een beetje te geleidelijk, ‘CHrrrrach wat harderrr mewrrrrouw.’ Natuurlijk had ik niets gedronken en enthousiast riep ik om de Bob. ‘Alstublieft, mevrrouww’.  Als een kind zo trots en blij. Ik zwaaide ermee naar de andere poltiemensen en bevestigde hem aan de autosleutel.

Mei in het De Mirandabad

Vanmiddag heel ontspannen een kilometer gezwommen in het De Mirandabad. Ik had een banenteller bij me. Als ik aan het zwemmen ben vergeet ik heel snel of ik nu aan mijn derde of aan mijn vierde baantje bezig ben. Ook met een teller raak ik snel in de war maar vandaag ging het goed. Bij de eerste aanraking was het water fris maar binnen een halve baan bijzonder aangenaam. Ik zwom samen met L (ik weet niet of ze hier met haar voornaam wel genoemd wil worden dus kort ik die  af tot de eerste letter). L had al flink gesport en kan vanwege kalk in de schouder alleen de schoolslag. Zij had er al anderhalve baan op zitten toen ik er in kwam maar met de gestage borstcrawl  haalde ik haar twee keer in. Op een gegeven moment lagen wij als enigen in het water.  Er waren vanmiddag geen opgeschoten jongelui. Opgewonden jongens in Bermuda zwembroeken met drukke print en uitdagende meisjes in minuscule bikini’s. Op hete zomerdagen is het een bronstige bedoening daar in het zwembad maar gelukkig is het nog geen zomer en al helemaal geen hete zomerdag.