Wat zeggen ze toch de mensen? Ze spreken van liefde. Ze spreken van geen liefde. Ze spreken de waarheid niet. Ze vertellen leugens. Ze vertellen veronderstellingen waar niks van klopt. Of misschien klopt het wel.

Was ze psychotisch? Is ze psychotisch? Kan ik alleen maar begrijpen wat ze deed door er een psychiatrisch etiket op te plakken?

Of neem ik maar klakkeloos over wat anderen zeggen.

Wikipedia zegt dit: Een psychose is een psychiatrisch toestandsbeeld (psychische aandoening), waarbij de patiënt het normale contact met de – door zijn omgeving ervaren – werkelijkheid geheel of gedeeltelijk kwijt is.

Wanen – Denkbeelden die niet overeenkomen met algemeen geaccepteerde opvattingen en of ideeën waarvan de patiënt niet af te brengen is met logisch redeneren.

Wat is mijn eigen rol?

2011 is bijna voorbij en ik ben er blij om. Het was een onvergetelijk jaar. Ik kreeg dat ongeluk en raakte  kwijt: een liefde voor de vrouw waarvan ik nu denk dat ik haar helemaal niet ken. Ik denk dat ik haar nooit gekend heb. Ik heb met haar in een waan heb geleefd, een waan van liefde, een roze bubble die hard uiteen spatte toen ik met mijn kop op straat klapte. Zij stond erbij en keek er naar en wendde haar hoofd af. ZIj wendde haar hart weg, rolde het zo snel als ze kon het verloren pad af, het viel in de vijver van de nieuwe waan.

Mijn hart brak.

Ach wat dramatisch. Wat pijnlijk. Wat treurig.

Men zegt tegen mij, waarschijnlijk om me op te beuren, dat er een tijd komt dat ik blij ben dat ze van me weg gegaan is. Men zegt dat er een tijd zal komen dat ik die dag zal prijzen.

Men zegt dat er wat beters voor me in het vat zit.

Wat zeggen ze toch die mensen?