Onder Zeeniveau

Amsterdam – 10 september 2010
Ik rook niet meer sinds maandag. Zag er vreselijk tegenop maar het is eigenlijk een peulenschil, zei ik gister in de therapie. Af en toe heb ik zin maar niet zo zeer in blowen en dat gevoel dat je krijgt van blowen wat we stoned noemen. Vond ik dat een tijdlang de poort naar andere dimensies, de laatste tijd leek het me meer te verduisteren. Vooral nadat ik besloten had op te houden en het effect van blowen wat afstandelijker bekeek. Misschien kwam dat ook wel door de combinatie hasj en tabak. Als ik zin krijg in blowen of roken, knijp ik mijn duim, wijs en middelvinger samen en haal diep adem, bij de uitademing laat ik langzaam de grip gaan en laat mijn vingers ontspannen. Dat helpt. Vooral dat inademen, vlak nadat ik de lucht diep mijn longen heb ingeademd komt de ontspanning.

Ik vertelde gisteren tijdens de therapie hoeveel energie ik had en dat ik me had afgevraagd of ik de dope niet gebruikt had als zelf-medicatie,  dat zag ik ook als de ‘smoes’ (die gebruikers gebruiken om te blijven gebruiken). A – de therapeute – vertelde dat dat vaak gebeurde maar dat ik waarschijnlijk ook een terugslag zou krijgen, misschien heel moe en wilde dromen. Had vannacht zo’n wilde droom, volgens mij ging het over Antje, ik werd er wakker van, maar ben de droom inmiddels weer vergeten.

Soms heb ik die zure en tevens bittere smaak in mijn mond van tabak. Dat herinner ik me nog wel van toen ik stopte met sigaretten en tabak roken toen mijn vader nog leefde in 1990. Hij leefde nog net en ging binnen twee weken dood. Ik heb hem nog wel kunnen vertellen dat ik was opgehouden en hij kneep trots in mijn hand. Nu kick ik dus opnieuw af van tabak. Dat roken van tabak is eigenlijk mijn redding geweest in het besluit op te houden met blowen. Als ik geen tabaksverslaving had opgelopen, weet ik niet of ik was opgehouden.