Onder Zeeniveau

Hoe was het mogelijk dat zo’n jong meisje zo wijs was. Ze had naar me geluisterd toen ik haar mijn verhaal vertelde over mijn moeder, ze had me laten huilen, ze had mijn gebalde vuisten gepakt toen ik kwaad werd en ze had mijn vingers langzaam uit de verkrampte stand gehaald en mijn vingers gemasseerd en gekust, ondertussen had ze lieve en troostende woordjes gezegd. Het leek erop dat die lieve Beatriz alles wilde goedmaken wat er gebeurd was. Ik wilde natuurlijk niet dat zij dit altijd zou blijven doen en dat zij mij altijd troosten zou, ik wist dat ik haar ook zou koesteren maar op dat moment had ik haar liefheid zo nodig en liet ik het me aan leunen. In mijn gedachten beloofde ik haar van alles, ik zou haar meenemen naar Nederland, ik zou met haar trouwen zodat ze naar school kon, of misschien was er een opleiding die ze kon gaan volgen, misschien had ze een droom om kunstenaar te worden, schilder of filmmaker, alles zou ze kunnen doen wat ze wilde, geld was geen probleem, dit vertelde ik haar echter niet want het verhaal van Dolores zeurde nog steeds in mijn achterhoofd. Ik had in Thailand en Brazilië meisjes ontmoet die op mijn geld uit waren en die geraffineerd het uit mijn zak hadden proberen te kloppen. Maar hier in Zihuat had ik me nooit een rijke Westerse toeriste gevoeld.

Dolores had haar excuses aangeboden de dag na haar uitspraken over Beatriz, ik was met tegenzin teruggegaan naar De Fruitbar, als er een ander internetcafé in Zihuat geweest was, was ik nooit meer in de Fruitbar gekomen of althans dat jaar niet meer maar er was alleen de Fruitbar. Dolores was op me afgekomen en had me schuldbewust aangekeken en was losgebarsten in een Mea Culpa. ‘Het spijt me zei ze wat ik over Beatriz vertelde, ik weet niet wat me bezielde, jaloezie vermoed ik, maar ik heb geen reden om jaloers te zijn, ik ben gelukkig met Alejandro. Ik weet hoeveel verdriet Beatriz heeft gehad over wat er gebeurd is met die Amerikaanse vrouw; ik heb haar opgevangen. Eigenlijk was ik toen al jaloers, ze had opeens zoveel geld.’ ‘Ze heeft jou toch 100 dollar gegeven? Je moet je schamen.’’Dat doe ik,’zei Dolores, ‘ik beloof je dat ik mijn mond zal houden, nu en verder, en in de toekomst, het spijt me. Ze is echt een zusje voor me.’ Ik zei dat ze haar zusje wel wat beter mocht behandelen en ging naar de computer.

Het was altijd makkelijk om een ander te vertellen wat te doen, want zo goed was ik zelf ook niet als zus. Het contact dat ik met mijn eigen zus had was te sporadisch om mij enig recht van spreken te geven al maakte dat natuurlijk niet veel uit in het hebben van een mening hoe een zus zich diende te gedragen. Ik schreef een email naar mijn eigen zus Dalia en vertelde haar dat ik de volgende dag naar Chili ging om de plek te bezoeken waar onze moeder de laatste jaren van haar leven gewoond en gewerkt had.