Anderhalf jaar geleden ontdekte ik de spelletjes van Facebook. Had ik tijden alle uitnodigingen genegeerd opeens zat ik zelf te spelen. Eerst deed ik Fairyland, een simpel spelletje waarin je drie of vier plantjes hebt die je water moet geven. Hierna ontdekte ik FarmTown, een stuk land waar je groenten kunt verbouwen en bloemen planten. Farmtown zag er niet zo heel mooi uit. Hierna ontdekte ik FarmVille dat er erg mooi uitzag.
Bij FarmVille heb je een virtueel stuk land waarop je landjes kunt maken. Op die landjes kun je groenten verbouwen, er staat een bepaalde tijd voor de groei en als die tijd voorbij is moet je oogsten. Voor de oogst krijg je munten waarmee je opnieuw zaden kunt kopen of bomen of beesten of huizen of meer land. Je wordt steeds rijker, je koopt steeds meer. Ik kocht erg veel bomen waar ik mijn stuk land begrensde. Deze bomen bloeien ook, er komen appels of kersen of jack fruits en die oogst ik en verkoop ik. Als het land te vol wordt kunt je uitbreiden. Hier betaal je ook voor met die coins. En het gaat maar door. Het eerste wat ik ’s ochtends deed was oogsten. Als je n.l. niet oogst verwelkt alles en wordt bruin.
Een belangrijk onderdeel van FarmVille zijn je buren. Je buren zijn je beste vrienden, zij sturen je beesten toe of voedsel voor de beesten of bomen of benzine. Lang klikte ik de benzine weg, ik wilde mijn land niet vervuilen en alles met de hand doen. Dat was echter niet vol te houden want ik kreeg steeds meer land en was uren bezig met oogsten en klikken.
Het ging maar door. Ik werd de slaaf van het spel. Een tijdje hield ik FarmTown nog aan, dat was makkelijker, daar had ik geen buren en kon ik ook rivieren bouwen. Maar daar was ik uren bezig mijn bloemen water te geven.
Vorig jaar kwam CityVille erbij, ik kon mijn eigen stad bouwen. Voor een tijdje was ik obsessed door CityVille, ik bouwde mijn eigen stad, inde huur, maakte straten. Mijn stad werd steeds voller. Uitbreiden ging niet zo makkelijk als bij FarmVille, je had van alles nodig en moest veel betalen. Wat me irriteerde was de hoeveelheid energie die je kreeg om dingen te doen, het was 30 en het bleef 30, dus als je een volle stad hebt kun je echt niet voortdurend de huur innen of de opbrengsten van je restaurants, koffieshops, poolhallen naar binnen halen want je energie is op. Het grootste struikelblok was echter dat je voortdurend je buren moest vragen om je te helpen met de bouw van een hotel, een zwembad, een bibliotheek, een brug, eerst kostte het energie om iets te bouwen en dan moest je buren vragen je dingen te sturen.
FarmVille breidde zich uit, we kregen een Engelse tuin waar we asters konden groeien en hop. Dat zag er ook weer erg schattig uit dus ik had twee tuinen waar ik ploegde, melkte en oogstte.
Ik speelde nog twee spelletjes, een dom spel dat Ravenwood heette waar monsters mensen bang maakte en ik de monsters moest verslaan.
En Gardens of Time, dat vond ik wel leuker en ook meer een uitdaging: ik moest voorwerpen vinden op een mooi getekend plaatje of voorwerpen vinden die niet in die tijd pastte. Ik was er niet erg goed in.
Facebook spelletjes waren mijn hobby. Even ontspannen, wegdromen, ik was boer, eigenaar van een stad, ik versloeg monsters en ik leefde in andere tijden.
Tot FarmVille met een nieuwe uitbreiding kwam, nog een tuin, aan zee dit keer, met een vuurtoren, nieuwe beesten, nieuwe gewassen. Even vond ik het leuk. En toen niet meer. Ik ben ermee gekapt. Met alle spelletjes. Genoeg. En het wonderlijke is: Ik mis het totaal niet.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie