Deze middag fietste ik naar de Dam, ik wilde zien hoe verlaten de stad was. Het leek op de zondagen die ik me herinner waarin alles dicht was en de stad leeg was.
Ja, ik heb de stad stil mee gemaakt. Ooit in de vorige eeuw.
In deze eeuw is Amsterdam nooit meer stil. Overal mensen, veelal toeristen; toeristen lopend, toeristen slingerend over de straat fietsend , zingende Franse schoolklassen, groepen Chinezen waar ik me doorheen moest werken, dronken en lallende Engelsen, jonge giechelende stonede Italianen, Bulgaren, Zuid-Amerikanen. Overal en altijd de geur van wiet.
Ooit, in die vorige eeuw, verdwenen de toeristen in november en was de stad weer van ons, met Pasen kwamen ze weer. We moesten er altijd aan wennen dat de stad niet meer van ons was, maar het wende, altijd weer. De laatste jaren gingen ze niet meer weg.
Nu zijn ze er niet meer. De meeste winkels zijn dicht, alle cafés, broodjeszaken, juice bars, pannenkoek met Nutella plekken, overal waar je eten en drinken kon, dicht. Het stemde me droevig. Een paar zaken waren open, maar er was niemand binnen of mensen stonden op afstand, buiten te wachten want er mogen nergens meer dan drie mensen zijn. Hoeveel van die zaken zijn er nog over een jaar?
Ik neem foto’s van de verlaten Dam, een levend standbeeld pakte zijn spullen. En de stad is verlaten.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie