Onder Zeeniveau

We zijn nu meer dan vier weken in lockdown, of hoe zeg je dat in het Nederlands? Eenzame opsluiting? Het voelt alsof het maanden is terwijl het nog maar dertig dagen zijn.

Van de tijd die vloog is de tijd gaan kruipen.

Ik heb al deze tijd geen zwembad van binnen gezien, de chloorlucht niet geroken, niet in het water gelegen. Ik sta vroeg op en ga vroeg naar bed. Al meteen aan het begin van de Lockdown heb ik een schema gemaakt waar ik me een week aan hield. Toen wilde ik nog voor negenen het bed uit maar nu ben ik meestal iets na zevenen uit bed. Ik had een uurtje ingebouwd voor een update over het Coronavirus maar dat hoeft niet meer. Elke middag rond veertien uur verschijnen de doden op mijn scherm, iemands vader of moeder, tante, oom, opa of oma, broer of zus, voor mij zijn het getallen, de Corona doden hebben nog geen gezicht voor me.

Elke dag maak ik een wandeling of een fietstocht. Door de week studeer ik om elf uur met een aantal boeddhisten. Ik doe krachttraining, of yoga, en soms ’s avonds grondoefeningen met vrienden van de zwemclub. Ik zie mensen maar soms ook hele dagen niet.De minuten kruipen voorbij.

Een tijd genoot ik van de rust, ik werkte in de tuin, ik ruimde een kast op en keek naar films maar vandaag is er een enorme treurigheid in me gekropen.
Volgens de een of andere psycholoog is dat normaal en volgens mijn vriendin A ook. Er hangt een treurigheid om de wereld en het heeft me bereikt. Had ik geloof ik de Nederlandse aanpak… het geloof heeft me verlaten. Alles heeft me verlaten en de moed en de hoop zijn ook vertrokken.
Ik verheug me niet op het einde van de lockdown. Ik verheug me niet op de drukte die terugkomt. Ik verheug me niet op de recessie die er aan komt. Ik verheug me niet. Punt.
Ik zit in limbo. Of in het bardo.