Hier spreekt de spelbreekster. Ik hou niet van spelletjes. Nooit gedaan. Ik kom uit een familie van spelletjesspelers en terwijl mijn familie spelletjes speelde zat ik in de hoek en las een boek. Ik hoorde ze lachen en genoot op afstand van hun samenzijn. Natuurlijk hou ik er ook niet van als mensen spelletjes met me spelen, al heb ik dat vaak helemaal niet door want spelletjes begrijpen doe ik ook niet.
Maar zoals ik al schreef, ik ben een spelbreekster. Op Facebook doen veel spelletjes de ronde: geef ik een simpel antwoord op een vraag, krijg ik het dwingende verzoek de vraag op mijn eigen tijdlijn te zetten en van wie ik verloor. Of ik zet een like onder een foto dan moet ik vervolgens zelf een foto plaatsen.
GEEN ZIN IN.
Ik doe niet mee.
Ook krijg ik heel veel hartjes toegestuurd, ik vind het super lief dat iedereen aan me denkt, echt, als alleenstaande en levende voel ik me toch al erg alleen en jullie denken aan me, dank je wel, maar waarom moet ik dat hartje dan weer doorsturen? Doe ik al niet genoeg voor de mensheid met mijn zelf isolatie en mijn anderhalve meter afstand?
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie