Op een mooie vrijdagmiddag ging ik in mijn ooit aangeschafte sportkleding naar het Vondelpark. We verzamelden bij het Filmmuseum dat er niet meer zit. Een stuk of vijftien mensen, vooral vrouwen en drie mannen. Ik was natuurlijk de oudste. Sommige mensen waren oude renners die een tijd gestopt waren, anderen hadden al eerder cursussen gedaan bij Hardlopen Amsterdam. Een jongen had volkomen ongetraind meegedaan aan de halve marathon van Amsterdam. Inmiddels, bij deze derde poging rook ik al vier jaar helemaal niets meer, gebruik ik haast nooit alcohol, eet ik gezond, ik ben wel een paar kilo’s te zwaar maar mijn conditie is prima. We begonnen te lopen, ik liep het langzaamst van allemaal maar het ging prima, we liepen, deden oefeningen en kregen huiswerk mee. Twee keer rennen deze week, 10 x 1 minuut met daartussen 1 minuut lopen.
Braaf als ik geworden ben, deed ik mijn huiswerk. Vanuit huis en vanuit bed in de ochtend sportbeha, hardlooppakje aan en lopen. Heerlijk!
Afgelopen week fietste ik naar het Martin Luther King park en liep langs de Amstel in de vroege morgen mist. 
De voeten gingen goed. Alleen mijn linkerheup. Mijn linkerheup begon te protesteren. Pijn. Deze week heb ik het tegen de trainer gezegd die in de gaten zou houden hoe ik liep. Hij kwam naast me fietsen (deze trainer fietst mee met onze waardevolle spullen en trainingsattributen in een krat) en zei me dat ik veel kleinere pasjes moest nemen. Nog kleiner! Dat doe ik dus nu, met piepkleine mini pasjes sjok ik nu vooruit. Ik heb het idee dat die minipasjes weer wat moeilijker zijn voor mijn knieen maar dat vraag ik de trainer wel weer.
Vandaag gedaan: vijftien en een halve minuut gerend met een minuut ertussen. Waar tussen? Daar tussen.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie