Op negentien september begon ik met hardlopen. Het is de derde keer dat ik begin. De eerste keer was toen ik dertig was. Toen rende ik een paar keer per week met MM in het Vondelpark. Het was in de periode dat ik nog flink rookte, een sigaret of dertig per dag, en werkelijk helemaal niets fysieks deed. Ik had wel in de gaten dat als ik niets aan sport zou doen ik helemaal stijf zou worden en hoe later ik zou beginnen met iets hoe moeilijker het zou zijn. Voor mijn gewicht hoefde ik het niet te doen, ik woog toen nog 58 kilo. Het hardlopen was een crime, ik vond het vreselijk, het deed zeer in mijn longen, mijn scheenbenen en toen ik op een dag op de terugweg naar huis op een scheve tegel stapte en mijn enkelband scheurde was het afgelopen.
De tweede keer was misschien een jaar of acht geleden. Ik rookte geen tabak meer. Ik rookte wel pure wiet in een pijpje maar mijn longen waren schoner dan de eerste keer. Het lopen ging beter alleen wat deed het zeer in mijn rechtervoet. Juist op het moment dat ik voelde dat ik vloog over de Churchilllaan bleek de pijn in mijn voet onoverkomelijk. De huisarts constateerde een doorgezakte voorvoet en stuurde me naar een strenge podoloog. Zij constateerde artrose en onder geen beding mocht ik rennen. Ze maakte inlegzooltjes voor me en ik moest haar beloven op te houden met rennen, ik moest schoenen dragen met flexibele zolen en de schoenen die ik zo graag droeg en uit Amerika liet komen moest ik weggooien. onder ons, ik vond haar erg onsympathiek. De zooltjes helpen wel en de andere schoenen ook, haar advies was dus goed maar als ik ooit nog naar een podoloog moet ga ik echt niet naar haar.
Afgelopen zomer heb ik veel buiten gezwommen en een aantal van de buitenzwemmers doen aan triatlon. Zij maakten me enthousiast en begonnen elke keer als ze weer mee deden mij te bombarderen met vragen, doe je mee Dia, kom laten we gaan, is leuk, je kunt wandelen. Het argument dat ik had: ‘artrose’ werd vrolijk genegeerd. In augustus werd een hardloopclinic georganiseerd in het Flevopark. Ik ging mee. Het bleek dat ik totaal verkeerde schoenen had om mee te rennen dus dat was waarschijnlijk een reden geweest waarom het lopen zo’n pijn deed, en ook vertelden ze mij dat ik wellicht bij Vos iets zou kunnen kopen dat mijn vootvoet nog meer zou dempen. Ik vond die clinic echt superleuk. Aangestoken door het hardloopvirus.
Hardlopen Amsterdam bood een zesweekse cursus aan in het Vondelpark en ik besloot me aan te melden, met een brief over mijn leeftijd, mijn voeten en mijn gewicht. Ik kreeg een vriendelijke brief terug met de raad hierover te spreken met mijn trainer. Ik besloot goede schoenen te kopen en deed dat na de laatste keer dat ik buiten in het Nieuwe Meer had gezwommen. Ik werd gefilmd terwijl ik rende en deed er erg lang over een keuze te maken wat betreft schoenen. Uiteindelijk kocht ik deze schoen: 
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie