Onder Zeeniveau

De dag is 16 oktober 2012.
Met dit vliegtuig vertrek ik zo naar Amerika. H heeft me naar Schiphol gebracht. Ik wilde eerst gewoon met tram en trein maar AVK raadde me aan H te vragen en ik vind het erg fijn dat H het doen wil. Het is regenachtig in Nederland. We regenden nat toen we afscheid namen. Ik ben niet meer zenuwachtig. Vannacht telde ik nog de dagen dat ik weg zou zijn en vooral de dagen dat ik weer terug zou zijn maar nu ben ik er helemaal klaar voor om te gaan. Ik ben nog wel een beetje zenuwachtig hoe het me zal lukken als ik in Amerika ben maar S heeft alles duidelijk voor me opgeschreven. Als ik geland ben op John F Kennedy neem ik de Airtrain naar Jamaica, daar moet ik de A nemen en bij Hoyt Schemerhorn overstappen op de G. Die neem ik tot Churchstreet en dat is het eindpunt. Ik heb zelf op de kaart gekeken hoever het lopen is naar Ocean Parkway, een minuut of vijf.

De vlucht is goed, ik zit aan het raam naast een dikke vriendelijke man en een slanke huisvader. Twee Zweedse meisjes vroegen me te ruilen zodat zij naast elkaar konden zitten en ik in het midden maar ik heb resoluut nee gezegd. Ik wil aan het raam. Helaas is er weinig te zien. Het is bewolkt en waait. We moeten geregeld onze riemen om omdat we in turbulentie zitten en het vliegtuig behoorlijk schudt. Ik word bijna misselijk.

Iedereen heeft aan de stoel voor ons bevestigd een klein schermpje waar je films op kunt zien. Ik kijk twee films: ‘Alleen maar nette mensen’ die net een paar dagen daarvoor in premiere is gegaan en waar ik absoluut heen wilde als ik terug was maar dat hoeft nu niet meer. Grappige film. Hierna kijk ik naar The untouchable’ geloof ik, een Franse film over een invalide man en de zwarte man die voor hem werkt en hem overal heen rijdt, een feel good movie waar ik veel over gehoord heb. Hierna lees ik wat. Het vliegtuig maakt veel lawaai, het lukt me niet te luisteren naar mijn Ipod waar ik boeken heb gedownload.

Ik moet een formulier invullen voor de douane. Ik ben niet op een boerderij geweest en neem geen etenswaren mee. Ik maak me een beetje zorgen over de gedroogde moerbeibessen die ik bij me heb. Mag ik die nu wel of niet meenemen naar de States? Uiteindelijk spoel ik ze door het toilet als ik een stempel van de immigratie heb. Voor ik door de douane ga. Ik wil niet het risico lopen dat een hond mijn moerbeibessen ruikt en ik het land niet in mag.

Alles wijst zich van zelf. Ik neem de Airtrain, een vriendelijke man wijst me naar de skyline van Manhatten en een niet onvriendelijke zwarte dame die voor de subway werkt, helpt  me geld op mijn metrokaart te zetten als ik op het verbindende station kom, ik neem de metro – het wordt steeds voller en duurt allemaal erg lang maar na een uur of zo kom ik aan op Hoyt Schemerhorn, ik stap over en neem de F of de G, dat weet ik niet meer, stap uit bij Church street, neem de lift naar boven en sta in het volle zonlicht. Brooklyn.

Met aan elke hand een koffer loop ik de straat die ik zag op Google Maps in en kom op Ocean Parkway. S is gelukkig thuis, dat had ze me al verzekerd, ik neem de lift naar de zesde verdieping. Als S de deur open doet, ontmoet ik een klein zwart wit katje met een plastic ring om haar nek, Jopie. Ook ontmoet ik de grote zus van Sterretje, de schuwe Nellie.

Ik neem S mee uit eten, we gaan naar een Mexicaan, we lopen door Brooklyn en ze laat me de mooiste plekken zien uit haar buurt.

’s Avonds is het laatste debat tussen Romney en Obama, Romney heeft een zoete zalvende stem. Hij herhaalt zichzelf de hele tijd, valt Obama steeds aan maar zegt niets dat hout bijt. – of hoe zeg je dat –

Mijn tijd 5 uur, maar 23u in mijn nieuwe tijd val ik in bed, Jopie en Nellie liggen bij me.