Onder Zeeniveau

Ik klikte op de link waar: ‘contact ons’ stond. Ik schreef een bericht dat ik de Nederlandse dochter van Tati Verooveraar was en dat ik komende vrijdag landde op het vliegveld van Puerto Montt. Ik had gehoord dat mijn moeder was overleden en kwam van mijn vakantieadres in het zuiden van Mexico via Santiago naar Peurto Montt om een bezoek te brengen aan de plek waar mijn moeder haar laatste jaren gesleten had. Ik voegde er aan toe dat zij misschien wel nooit van mij gehoord hadden maar dat Tati wel degelijk mijn moeder was en dat ik als bewijs een foto mee stuurde die een aantal maanden voordat Tati ons gezin had verlaten genomen was. We waren samen naar een bijeenkomst geweest over vrouwenzaken in een zaaltje in het WestIndisch huis aan de Haarlemmerstraat. Ik zit op een tafel en zij zit op een stoel ernaast, mijn moeder houdt haar hoofd schuin en lacht minzaam, om haar nek draagt ze een dunnen zilveren ketting die ik haar het jaar daarvoor op haar verjaardag gegeven heb, met een grote steen gevat in een ovalen setting, het was winter te zien aan de warme truien die we beiden aanhebben, ik ondersteun mijn gezicht en zij heeft een sigaret in haar hand. Het is duidelijk dat we familie zijn, ons haar krult op dezelfde manier, de vorm van ons gezicht is gelijk en ook lijken onze neuzen op elkaar al is haar neus groter dan die van mij. De foto had ik in de Google Cloud ge-upload samen met nog meer gelukkige foto’s van onze moeder met haar of zal ik zeggen ons gezin. Vaak keek ik naar het fotoalbum dat ik Ons Gelukkige Gezinnetje had genoemd, soms maakte het kijken naar deze idyllische familiekiekjes me onuitsprekelijk gelukkig, als ik me de warmte van Moeders hand herinnerde die op mijn kinderhoofd rustte, maar andere keren kwelde me de aanblik van het gelukkige gezin dat lachte of gekke bekken trok en werd ik opnieuw besprongen door hardvochtige vragen en negatieve gevolgtrekkingen. Waarom had ze me verlaten, waarom was ze aan een ander gezin begonnen, waarom was ze naar de andere kant van de wereld gegaan, waarom had ze nooit meer iets van zich laten horen, hoe had ze me zo kunnen vergeten?