Ik wil een half uur schrijven en kijken hoeveel woorden ik op papier kjrijg, ik ga een verhaaltje vertellen over een meisje dat het gevoel had dat nooit iemand haar zag. De enige manier voor haar om gezien te worden was om naar tegen andere mensen te doen. Als ze naar deed wist ze zeker dat de mensen haar zagen. Ze zei heel vaak nare dingen tegen mensen en maakte mensen erop attent wat ze allemaal verkeerd deden. Zelf deed ze nooit iets verkeerd en dat kwam natuurlijk vooral omdat ze zichzelf niet zag. Omdat de mensen haar nooit zagen was ze ook helemaal niet gewend naar zichzelf te kijken dus dat deed ze nooit. Wijzen naar andere mensen dat kon ze heel goed. Ze was zich er natuurlijk niet bewust van dat als je naar een ander wijst, welke beweging je ook maakt met je hand, je altijd naar jezelf wijst en zelfs met meer vingers dan waarmee je naar de ander wijst.
~ Wordt vervolgd
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie