Onder Zeeniveau

De eerste keer dat ik over Gadaffi hoorde was toen ik geinteresseerd was in the Children of God, een christelijke Amerikaanse sekte met hippies die in een klein huisje in de Kerkstraat woonden. Ze zongen de hele dag christelijke opwekkingsliedjes met gitaar en of je nu zingen kon of niet je mocht altijd mee zingen. Ik was ze op straat tegen gekomen en een heel mooi langharig blond meisje dat de naam Mirjam had aangenomen was op me in gaan praten dat ik er ongelukkig uitzag en dat zij dat ook geweest was maar dat Jezus’ liefde alles in haar veranderd had. Nu was ze gelukkig, ze zou gaan trouwen met het opperhoofd van de Jezuskinderen en ze zou kinderen krijgen. Ik keek alleen maar naar haar volle lippen en ik wilde ook bij de Jezuskinderen horen en steeds naar de volle lippen van Mirjam kijken. Het was 1970 of 71.

Een avond na een concert van Melanie liep ik van huis weg. Ik had opnames gemaakt en speelde de muziek in de huiskamer door de telefoon voor een vriendinnetje . Mijn moeder was er niet blij mee en toen ze me dwingend vroeg om de muziek uit te zetten was voor mij de maat vol. Ik pakte al mijn zakgeld uit mijn spaarpot en nam de bus naar Amsterdam. Bij de Kerkstraat aangekomen hoorde ik ze zingen door de deur. Na lang aanbellen werd er open gedaan. Ik vroeg naar Mirjam, ze kwam en leek blij me te zien, ze had nog steeds dat mooi blonde haar en die volle lippen. Ik zei haar dat ik wilde blijven. Ik wilde net als zij mijn leven aan Jezus geven en de hele dag zingen. Maar het mocht niet. Ik was 16 en zag er uit als 13. Ik mocht alleen blijven als ik een brief met toestemming van mijn ouders had en die had ik natuurlijk niet. Binnen een half uur stond ik weer op straat. Met een hoop blaadjes waarin alles stond over Gadaffi. Dat was een koele peer vonden de Children of God, ook al had hij een ander geloof, Gadaffi was een held. Er stonden foto’s in van hem en Mirjam, tekeningen van hem met de man van Mirjam. Als de Children of God Amerika uitgegooid zouden worden, konden ze altijd bij Khadaffi terecht.

Het was vast allemaal net nadat hij aan de macht was gekomen, meer dan veertig jaar geleden. Gadaffi die zo vol van zichzelf was. Met zijn mooie kleren en zijn wrede praatjes. Hij zou zich dood vechten en hij heeft zijn zin gekregen. Hij kreeg een kogel door zijn benen zodat hij nergens heen kon gaan en hij kreeg een kogel door zijn kop. Een wrede dood. Mensen juichen maar ik ben het er niet mee eens. Ik vind het jammer dat hij niet terecht gaat staan. Dat hij niet jaren in een cel door brengt. Dat hij niet de kans heeft gekregen na te denken over wat hij zijn mensen heeft aangedaan.

Hoe zou het met Mirjam zijn?