Onder Zeeniveau

Vorige week zaterdag en zondag ben ik nat geregend. De eerste keer was ik op weg naar huis, de tweede keer op weg naar een evaluatie met mijn onvolprezen LoveSwimTeam. Ik zat een tijdje in de natte kleren.
De volgende dag had ik zoals altijd veel plannen, ik zou gaan sporten op de sportschool, zwemmen in het Marnix, misschien een bezoekje aan mijn Amerikaanse vrienden B & M die in een verre buitenwijk van Amsterdam in een hotel zaten maar ik werd snipverkouden wakker, had zware hoofdpijn en wilde mijn bed niet uit.
Ik sliep de hele dag, M belde me en hoorde aan mijn stem dat ik niet in orde was. Ik sliep de hele nacht en ook de volgende dag sliep ik. Ik was de hele afgelopen Coronatijd niet ziek geweest, behalve die ene keer dat ik een blauwalg had binnen gekregen en een nacht lang alles van boven en beneden eruit kwam, dat was op de heetste dag van het jaar. Meestal ben ik elke winter verkouden maar waarschijnlijk door vaak en veel mijn handen te wassen en afstand te bewaren was ik twee jaar niet verkouden geweest.
Tot nu.
En er was iets aan de hand, iets anders.
Als ik ‘ziek’ ben, slaap ik meestal twee dagen en een nacht en kan ik op de tweede nacht de slaap niet vatten, nu wel, ik sliep als een os.
Op woensdag raadde jarige vriendin H mij aan me te testen op Corona, ik ben al vaak getest maar nooit was ik besmet.
Maar nu mag iedereen het weten.
Ik heb Corona.
Ach ja waarom ook niet, iedereen zal het een keer krijgen denk ik en nu heb ik het.
Ik kon niet ruiken, wat ik naar vond, maar gelukkig proefde ik wel alles. Ik stuurde een appje naar mijn LoveSwimTeam en ik had helaas drie mensen besmet.
Ik ben nog steeds niet beter, hoest nog, heb nog hoofdpijn en zit nu al een week binnen.
Ik kan wel weer ruiken.
Een verschil met andere keren dat ik ziek was is dat ik het allemaal gelaten onderga.
En nog een verschil, hoewel ik helemaal niet lekker ben ben ik wel erger ziek geweest.

Hoe ik er aan kom? Dat onderzoeken we nog.