Onder Zeeniveau

Fiets

Mijn eerste fiets kreeg ik voor mijn vijfde verjaardag. Ik had al een beetje zo’n vermoeden dat ik een fiets zou krijgen want mijn zus die twee jaar ouder was was druk bezig haar fiets schoon te maken. Dat is een van de kanten van de jongste zijn, een nadelige kant, je krijgt de afdankers van je oudere zus. Dat had ik al snel door. Kreeg zij op haar vijfde een prachtige splinternieuwe fiets, ik moest blij zijn met haar oude fiets. Dat was ik ook.
Ik had een step waar ik de straten mee door racete. Ik vond het heerlijk mijn benen uit te slaan, of beter gezegd naar achteren te slaan en dan hard vooruit te gaan maar een fiets was natuurlijk veel stoerder, ook al had ik een stoere step met rubberen banden.

Je had ook kindersteppen, die vond ik natuurlijk kinderachtig. Dat waren houten steppen, met kleine houten wieltjes . Ik had een rode step, groter dan de kinderstep, waar ik de hele buurt mee door crosste. Het was in de jaren vijftig. Er waren nog niet zoveel auto’s op de weg, er was weinig verkeer en mijn moeder had me goed geleerd waar ik moest kijken bij het oversteken van een straat.
Eerst naar links kijken, dan naar rechts kijken en dan nog een keer naar links kijken. Als er niets aankwam mocht ik oversteken. Met de step reed ik op straat aan de rechterkant, ik zoefde over het zwarte asfalt.
Maar met alle liefde ruilde ik mijn step in voor een fiets.
Op mijn verjaardag kwam ons gezin, mijn broertje, mijn zusje, mijn vader en moeder zingend mijn slaapkamer binnen: ‘Lang zal ze leven’ zingend en Oh wat zijn we heden blij, hoera hoera hoera’’ , ik kreeg thee op bed, misschien een beschuitje met suiker en cadeautjes van mijn broer en zus.
In de woonkamer stond de schoongemaakte fiets met een strik en ballonnen. Natuurlijk was ik blij met de fiets maar eerlijk gezegd had ik liever een nieuwe fiets maar die kreeg ik pas toen ik zeven werd.
Mijn vader en mijn zusje leerden me fietsen. Ik zat op het zadel probeerde mijn evenwicht te vinden, ik trapte de trappers rond en mijn vader hield de begagedrager, het achteropzitje vast, ik fietste, als ik mijn evenwicht verloor hield mijn vader de fiets in evenwicht maar al heel snel liet hij los en fietste ik weg.
‘Je fietst los,’ riep mijn zusje enthousiast en ook mijn vader keer erg blij.
Ik was ook blij.
Ik fietste los.
En dat heb ik de rest van mijn leven gedaan. Los gefietst.