Onder Zeeniveau

Het is een donderdag en de laatste zestig donderdagen was ik bezig met Keesje en Hanneke. Om deze tijd was ik meestal al gewassen en aangekleed om om 10.30 bij Hanneke te zijn. Soms lukte dat me niet en schreef ik een korte WhatsApp dat het later zou worden.
Vanaf mijn eerste loopje met Keesje hield ik van haar en wist ik weer wat ik zo fijn vind aan het lopen met een hond.
Dat doelloze lopen met een doel.
Een hond die ruikt aan een boom en waar ik bij sta, niets doen en toch iets doen.
Na de eerste boom de volgende boom, of een paaltje of een muur of het beschermingspak rond een motor, alles werd besnuffeld en geroken. Wat rook ze nu? Een knappe jongen met lange zwarte haren, die herdershond die door zijn voorpoten zakte of was het die bruine vrolijke labrador?
Wat las ze? Het was alsof ze de krant las en alle nieuwtjes rook.
Samen met Keesje verkende ik de buurt, ze had kleine korte pootjes maar ze wilde wel lopen, ik kwam in straten waar ik nooit geweest was, ontdekte leuke winkeltjes, werkplekken, mooie muurschilderingen. In de lente ontdekte ik een allerliefst parkje waar ooit een kinderziekenhuis stond. De meidoorns bloeiden, er doken tulpen op. Keesje liep los en snuffelde over het gras, ze vond het heerlijk daar en ik ook. Soms staken we de brug over en liepen over de Mauritskade en langs de Singelgracht terug naar Hanneke. Dit parkje werd een favoriet, al voor we de hoek omgingen had Keesje zin in het park, ik liet haar los en ze huppelde het gras op. Dat hele gras werd besnuffeld. Soms liep ze door het aangelegde stukje met steentjes en bankjes en soms liep ze eromheen, langs de beukenhaag. Zullen de bladeren van die heg nu bruin zijn? Meestal liepen we tot het einde van het parkje en keerde Keesje om, er waren nog plekken te besnuffelen, ze had nog wat plekjes gemist. Soms kwamen we andere honden tegen, er waren maar weinig honden die Keesje leuk vond, vaak gaf ze een snauw als honden haar te dicht naderden.