Dertig jaar geleden begon ik met geregeld sporten. Iedereen die mij ontmoet en mij niet echt kent, alleen van Facebook zegt tegen me: Oh jij bent Dia, die zwemmer’ en dan zeg ik Ja.
Toch zie ik mijzelf niet als sporter of als zwemmer. Ja ik zwem graag, maar echt snel ben ik niet en Ja ik sport graag, maar erg goed ben ik niet. Ik heb niet de verwachting dat ik beter word en ook de hoop niet. Ik vind het gewoon leuk om te doen en daarom doe ik het. Drie a vier keer in de week doe ik iets anders dan op de bank hangen of eten. Dan lig ik in het zwembad of ik ben bezig gewichten te duwen op een machine of ik loop ik door een virtueel landschap op een loopband.
Soms voel ik me niet lekker en dan doe ik een paar dagen niks. Zoals afgelopen week. Ik heb toen wel een rondje Pampus gezwommen door weer en vooral wind maar verder niet echt iets gezwommen of getild. En dat zwemmen rond Pampus was meer een gevecht met de golven dan me door het water voortbewegen.
Woensdag ging ik weer zwemmen bij mijn club GSA en wat was het zwaar, pas na veertig minuten ging het weer een beetje en kwam ik erin. Gisteren op de sportschool ging het ook enorm moeizaam en deed ik nog maar een rondje. Vandaag was ik weer in de sportschool en deed ik mee met Circuittraining, ook daar ben ik niet echt goed in, de trainer deed wel steeds zijn duim omhoog maar ik wilde zo zijn als het 23-jarige meisje dat ook mee sportte en dat lukte me helemaal niet.
Toch ben ik erg blij dat ik zoveel sport want hoe vaker je het doet hoe beter het gaat en ik prijs mezelf gelukkig dat ik al dertig jaar minimaal drie keer in de week sport.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie