Mijn moeder is bijna 33 jaar dood. Het is bijna langer dan ik haar kende. Ik denk elke dag wel even aan haar. Meestal niet met verdriet maar soms opeens schiet ik vol en breek ik.
Terwijl ik net dansend door de kamer loop op het gezellige liedje We’re the kids in America van Kim Wilde zie ik opeens mijn moeder die danst en ik schiet vol. Ze had zo’n sensuele, tedere en gevoelige manier van dansen die ik alleen bij haar zag en pas later zag bij zwarte vrouwen. Zonder haar oorsprong te kennen wist haar lichaam waar ze vandaan kwam. Ik denk aan haar met natte ogen en een vol en verdrietig hart.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie