Toen ik uiteindelijk, in 1972, de keuze had gemaakt lesbisch te leven was ik me bewust van een aantal dingen:
– ik zou nooit moeder worden en ook nooit grootmoeder -(ik weet dat dit tegenwoordig anders is maar in die tijd was dit voor mij de logische conclusie), ik zou nooit zwanger worden door het liefdesspel
– Ik zou nooit als ‘normaal’ worden beschouwd
– Ik zou die ‘ander’ zijn
– Ik zou meestal in de minderheid zijn
– Er zouden mensen zijn die mij veroordelen.
Ik genoot van alle evenementen waar ik heen ging, eerst waren ze alleen voor vrouwen, later waren ze ‘roze’ en voor gevoelsgenoten en soms deelde ik de dansvloer met hetero’s en heterokoppels. Zo gauw het mogelijk was, en dat was pas in 1996, werd ik lid van een homoseksuele sportvereniging. Gay Swim Amsterdam. Op deze vereniging kon ik gewoon mezelf zijn zonder dat ik iets hoefde uit te leggen of iets hoefde te verbergen over mijn liefdesleven. Wat een verademing.
Op een fantastische groepsreis waren al mijn medereizigers heteroseksueel, ik vond het gezellig maar toen we terug kwamen in het hotel waar onze reis was begonnen zag ik in de nieuwe groep twee lesbische stellen en een homoseksueel koppel en voelde ik hoe leuk ik het had gevonden als dat in mijn groep ook zo geweest was.
In de straat waar ik woon wonen twee lesbische stellen, het ene stel woont aan het andere eind van de straat, ik ken ze maar ze kennen ze mij niet (meer) en het andere stel woont een eind verderop in de straat en ken ik niet. Voor de rest wonen hier gezinnen van alle leeftijden, man, vrouw en kinderen. Tegenover me woonde een allerliefst gezin, vader, moeder, twee schattige dochtertjes. Ze zijn verhuisd maar onlangs zag ik ze weer, samen met twee jonge mannen, nou ja jong, dertigers, mijn hart sprong op….zou het? Zou ik tegenover me een homo stel komen te wonen? Ik zag ons al de regenboogvlag uithangen tijdens Pride. Iets dat ik nu niet doe omdat ….. maar met een homo stel aan de overkant gaat de vlag uit.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie