Onder Zeeniveau

Laatste dag van 2020. Vanavond is de jaarwisseling en mensen wensen elkaar een goede jaarwisseling. Twee en twintig jaar geleden wensten wij elkaar een prettige eeuwwisseling, het klonk zo natuurlijk maar mijn mond en tong en stem zullen dit nooit meer zeggen.
Ik heb dyscalculie, moet ik nu zeggen dat ik dyscalculitisch ben? Is dat een woord? Heel lang, wist ik niet dat er een woord bestond voor mijn problemen met cijfers. Ik dacht dat het iets van mij was en ik had geen idee dat dit iets was wat meer mensen hadden. Ik kon de cijfers nooit zeggen, tot duizend ging nog wel maar na de duizend wist ik echt niet hoe ik b.v. 34098533 moet zeggen en nu eerder in dit stukje heb ik op mijn vingers geteld hoe veel jaar het geleden is dat wij prettige eeuwwisseling zeiden en kwam ik op twee en twintig jaar. Ik weet niet of het klopt dat het tweeëntwintig jaar is en ik weet ook niet hoe ik dit uit moet rekenen.
Buiten mijn deur is iemand dik aan het knallen. Geen vuurwerk dit jaar, ik ben daar zo mee in mijn sas. Ik hou van rust. Natuurlijk mis ik concerten en natuurlijk mis ik dansen maar ik ben van de rust gaan houden net zo als ik ben gaan houden van mijn eigen gezelschap. Ik ben opnieuw alleen. Dat is niet heel vreemd voor mij want al heel lang ben ik graag alleen op het moment van de jaarwisseling. Vroeger ging ik nog met vriendin Lidi om 12 uur naar Saarein waar wij onze vriendinnen Dees en Stel zagen die altijd vuurwerk hadden, Bernie was er ook en meer ouwe trouwe Saareingangers wat ik al bijna dertig jaar niet meer ben.
Het jaar 2020 is bijna voorbij, wat klonk dat mooi 2020 maar het was niet een mooi jaar. Het was een jaar waarin grote verschillen tussen mensen naar boven kwamen. Dit heb ik het meest pijnlijke van 2020 gevonden. Ik heb niemand verloren aan Corona, niemand die ik kende is er aan bezweken maar toch ben ik mensen kwijtgeraakt door Corona.
Na de nacht is het 2021.
Ik wens jullie allen helderheid, warmte, gezondheid, vrolijkheid, leven.