Terwijl ik daar zo dapper zwom in het Marnixbad zag ik links en rechts de borstcrawljongens en meisjes door het water zoeven. Wat zag dat er toch mooi uit, veel mooier dan die houterige schoolslag, vloeiend en op een bepaalde manier moeiteloos. Het Marnixbad bood slagtraining, je kon je inschrijven voor acht keer en dan leerde je de basis voor de borstcrawl. Ik schreef me in en ging elke week voor een uurtje extra naar het Marnixbad om de borstcrawl te leren. Na die acht keer ging ik vol verwachting zwemmen in de borstcrawlbaan. Ik kroop voort, probeerde in praktijk te brengen wat ik in de les geleerd had en hing na één baan amechtig aan de kant. Maar ik had het gehaald! En net zoals ik weer was begonnen, het ene baantje de ene dag en de volgende dag een baantje erbij enzovoorts en zo verder volhardde ik in het leren zwemmen van de borstcrawl. Opnieuw ging ik voor de vijfhonderd meter. Onderweg werd ik aangesproken door een jonge man, ik zie steeds dat je bijlegt, zei hij, hij deed voor wat ik had geleerd op de les, je moet je hand eerder doorhalen deed hij voor, zoals je nu zwemt heb je elke keer een stil moment maar je moet door zwemmen. Hij had gelijk. Ik deed wat hij zei en het ging steeds beter. ~ wordt vervolgd.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie