Zo zwom ik elke dag. Ik lette op de andere zwemmers om mijn slag te verbeteren en hoewel ik aller langzaamst zwom zwom ik gestaag. Meestal bleef het bij 500 meter, dat vond ik mooi genoeg. Een vrouw die ik kende uit het Vrouwencafé zwom ook in het Marnixbad. Zij vond het maar niks dat ik geen kilometer zwom en gaf me commentaar maar gelukkig trok ik me er niet veel van aan, hoewel het me nu na bijna dertig jaar nog haarscherp voor de geest staat. Ik voelde mij nog steeds beroerd, het zwemmen was het enige waar ik me goed over voelde. Het me slecht voelen had vooral met mezelf te maken, ik haatte mezelf, ik vond mezelf waardeloos en dat betekende dat ik mezelf zonder enige waarde zag; ik kon niks, de enige reden dat ik nog leefde was dat ik mezelf beloofd had dat ik me niet van kant zou maken.
Ondertussen wist niemand hoe ik mij voelde, ik dwong mezelf te glimlachen en rechtop te lopen en in deze ellende ontmoette ik JC en werden we verliefd. Hoe is het mogelijk denk ik nu dat zij verliefd op mij werd terwijl het er in mijn hoofd en hart zo slecht aan toeging. ~ wordt vervolgd
Echt goede foto’s zijn er niet bij depressie en zwemmen al zie ik wel een bericht van een van de beste zwemmers van deze nog jonge eeuw, Michael Phelps die last had van een depressie tijdens zijn carrière:
De Amerikaan Michael Phelps, de beste zwemmer aller tijden met 28 olympische medailles waarvan 23 gouden, heeft op een persconferentie over mentale gezondheid in Chicago uit de doeken gedaan dat hij tijdens zijn carrière sukkelde met zwaar depressieve periodes. De meest ernstige kwam er na de Olympische Spelen van 2012 in Londen. Toen dacht hij na over zelfmoord. “Na elke olympiade kende ik een depressieve periode”, stak Phelps, die na de Spelen van 2016 in Rio definitief een punt zette achter zijn zwemcarrière, van wal. “Na de Spelen in Londen was het het ergste. Ik wilde niet meer zwemmen, zelfs niet meer leven. Dan denk je na over zelfmoord. Ik heb me nooit zo slecht gevoeld als in die periode. Ik bleef soms drie tot vijf dagen alleen op mijn kamer, zonder te eten en amper te slapen. Ik was het leven beu.”
Phelps kende na de Spelen van 2004 in Athene zijn eerste postolympische depressie. Vier jaar later, na met acht olympische titels het record van zijn landgenoot Mark Spitz van de tabellen te hebben gezwommen, vluchtte hij in alcohol. Er ging ook een foto van Phelps die marihuana rookte de wereld rond. “Ik vluchtte weg van mijn problemen op dat moment”, aldus Phelps.
Ook weet ik dat Ian Thorpe kampte met depressie al had dat ongetwijfeld te maken met het feit dat hij als homoseksueel in de kast zat en daar niet uit durfde te komen.
Een vrouwelijke zwemkampioene met depressie is mij niet bekend en ik wil hier ook niet over speculeren.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie