Onder Zeeniveau

Een paar dagen geleden schreef ik dat ik dertig jaar geleden in een zware depressie terecht kwam na het verliezen van mijn ouders en mijn ouderlijk huis. In mijn mail box kwamen berichten van mensen die ook depressief waren of waren geweest, mensen van wie ik het niet wist en die het ook niet wisten van mij. Ik wilde indertijd niet dat iemand wist hoe ik mij voelde, ik dwong mijzelf trots rechtop te lopen zodat niemand iets sombers aan mijn houding zag. Mijn eerdere verhaal eindigde met de Mensendiecktherapeute die vond dat ik een sport moest gaan zoeken die ik leuk vond en hoe ik mij het zwemmen herinnerde.

Ik besloot naar het Marnixbad te gaan, een zwembad aan de rand van de Amsterdamse Jordaan. Ik sprak af met een vriendin in de hoop dat we elkaar konden aanmoedigen maar de vriendin belde die ochtend af en ik ging alleen. Ik was enigszins nerveus, ik was jaren niet in een zwembad geweest, zou ik het nog wel kunnen? De enige slag die ik kende was de schoolslag, zou ik die vergeten zijn? Natuurlijk kon ik het nog. Gedreven zwom ik naar de overkant. Ik had met mezelf afgesproken dat ik één baantje zou doen en ik zwom niet meer dan dat ene baantje. Ik sprak met mezelf af dat ik elke dag nog een baantje zou zwemmen en dan nog een en dat ik het zo zou opbouwen naar zeker 500 meter. Dit was mijn nieuwe missie. Zwemmen was het enige waar ik mij goed over voelde. Die baantjes schoolslag die ik dagelijks trok. Nadat ik de 500 meter had gehaald (20 baantjes) was ik toe aan een nieuwe uitdaging: De borstcrawl.
~ wordt vervolgd.

De Baadster:
vrouwelijk naakt met lang golvend haar. Franse kalksteen, 188 cm

Op 3 september 1955 werd op het Marnixplein het ‘Gemeentelijk Was-, Bad- en zweminrichting Marnixbad’ geopend. Het grote gebouw van architect J. Leupen bestond uit twee massieve gesloten delen. De vormgeving was strak en sober met als enige decoratie hoog midden op de façade een sculptuur van Hildo Krop. Hij maakte dit beeld,  getiteld ‘De Baadster’, in het kader van de 2% regeling. Dit natuurstenen beeld is een voorstelling van een naakte vrouw, zij heeft lange haren die overgaan in een golvende baan water.
Dit gebouw werd in 2004 door de gemeente gesloopt om er een nieuw sportcomplex voor terug te plaatsen. Ook het beeld van Krop dreigde onder de slopershamer te verdwijnen. “Dat draaide uit op een pittige confrontatie met de overheid”, vertelde Hildo Krop, de kleinzoon van de stadsbeeldhouwer in een interview in De Volkskrant van 18 februari 2016. “Als erfgenaam wilde ik weten wat er met het beeld van mijn opa zou gaan gebeuren. Er kwam alsmaar geen antwoord, ik overwoog zelfs om de sloop stop te laten zetten. Wat zou er gebeurd zijn als ik het erbij had laten zitten? Uiteindelijk kreeg ik de belofte dat het beeld zorgvuldig zou worden verwijderd en teruggeplaatst in de nieuwbouw. Die zorgvuldige verwijdering, daar stond ik bij. Maar van die terugplaatsing kwam tot dusver niets terecht.”
Waarom gebeurde er al die jaren niets? Een kort resumé: In 2004 werd het gedemonteerde beeld opgeslagen om, als het nieuwe gebouw klaar was, teruggeplaatst te worden. Hoewel op de originele bouwtekeningen van het nieuwe Marnixbad ‘De Baadster’ stond ingetekend, zijn er bij de bouw geen voorbereidingen getroffen voor herplaatsing van het beeld. Opvallend is ook dat de toenmalige directeur van het Marnixbad zich tijdens de herbouw zou hebben uitgesproken tegen de terugplaatsing van het beeld.  Het beeld is na verwijdering van het gebouw zoekgeraakt, vanwege een miscommunicatie. Er werd zelfs gespeculeerd dat het beeld mogelijk opzettelijk zoek is geraakt. Jaren lang is het Hildo Krop Museum bezig geweest, in samenwerking met de Werkgroep Monumentale Kunst van Heemschut, om het beeld teruggeplaatst te krijgen. Met elke keer als antwoord van de gemeente: “Binnenkort zal het beeld worden teruggeplaatst” of “er is geen budget”. Uiteindelijk werd deze lange adem beloond met de terugkeer van De Baadster op 13 februari 2019.

B 124 – De Baadster – Marnixbad – Amsterdam | HILDO KROP (timswings.nl)