Onder Zeeniveau

Mijn vader die a.s. zaterdag 102 zou zijn geworden maar slechts 72 werd, was een wijs man. Er was voor mij als kind niets heerlijkers dan op de grond de krant te lezen en aan mijn vader de woorden te vragen die ik niet kende. Later ging dit over dingen in de maatschappij of de wereld die ik niet begreep. Ik weet nog goed hoe hij me een keer vertelde dat mensen vaak behoudender worden naarmate ze ouder worden. Ik snapte dat niet. Mijn vader was een man van de vooruitgang en is zijn hele leven progressief gebleven. Toch merk ik in mijzelf dat ik ook wat behoudender ben geworden, hoe kan ik niet precies uitleggen maar soms betrap ik mezelf op een gedachte waardoor ik aan mijn vaders uitspraak denk. Omdat ik zelf al over de helft van de zestig heen ben en over twee maanden mijn AOW ontvang heb ik natuurlijk oudere vriendinnen. Ik ben er ook teveel verloren maar gelukkig leven er ook nog een aantal. Ze zijn nu in de zeventig, Vanmorgen ontving ik van zo een vriendin een antisemitisch plaatje met een uitspraak van een witte man die zich superieur vindt. Even later ontving ik een mail van een andere vriendin van in de zeventig met een racistisch praatje over het huis van Akwasi.

Ik ben er beroerd van. Ik weet zeker dat een andere vriendin van in de zeventig vindt dat ik meteen met deze mensen moet breken en misschien vindt iedereen dat wel, behalve de antisemieten en de racisten die dus blijkbaar onder mijn vrienden zitten. Aan de ene kant geef ik iedereen gelijk die zegt: ‘breken met die mensen’ maar ik hou van ze en ook al vele jaren. Nu ben ik lid van de SGI die gelooft in dialoog dus ik hoop en denk dat ik de dialoog aan kan gaan met deze mensen. Maar nu op dit moment huil ik.