Ik vraag me af of je dit herkent.
Je loopt op straat en opeens zie je haar. Het kan je moeder zijn, een vriendin, een kennis of je ziet hem, je ouwe leraar van school, een vriend die je een tijdje niet gezien hebt maar wie je ook denkt te zien, het kan die persoon niet zijn want die persoon is dood.
Zo fietste ik net door de stad en daar fietste ook de lieve P, een oude vriend van mijn broer. Deze winter is hij overleden, heel plotseling stierf hij in zijn slaap. Net voor ik: ‘Hè P, wat doe je in Amsterdam?’ riep herinnerde ik me dat hij is overleden.
Vlak hierna zag ik K, zij is al langer dood, misschien wel een jaar of tien, haar kende ik via de SGI, de boeddhistische lekenorganisatie waar wij beiden lid van zijn. Haar begrafenisdienst heeft diepe indruk op me gemaakt, al die mensen uit het hele land. Wij reciteerden Nam myoho renge kyo en brandden speciale wierook voor haar terwijl we haar een mooi en gelukkig nieuw leven wensten.
Al zag ik haar, het kon K niet zijn.
Of zijn ze het wel en komen ze nog even langs?
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie