Na de dood van Hana Kimura waar ik een van mijn laatste blogs aan wijdde nam ik me voor zelf niet meer mee te doen aan cyberbullying. Heb ik me daar ooit aan schuldig gemaakt? Misschien.
Soms als ik commentaren las op Facebook bij berichten over Zwarte Piet of geweld tegen homo’s of anti-allochtonen-shit heb ik me schuldig gemaakt aan boze negatieve woorden en toegegeven aan mijn dierlijke woede door primitieve woorden te gebruiken. Soms ging het dan over en weer, ik werd voor van alles uitgemaakt, tot ik er voor koos er niet verder op in te gaan en de commentaren niet meer las. Ik beleefde aan dit soort woordenwisselingen met onbekenden een pervers soort genoegen. Ik kende hen niet, zij kenden mij niet en misschien was het vooral mijn eigen chagrijn waar ik op deze manier uiting aan kon geven. Ik denk dat dat het was. Zoals de trollen op Internet die hun frustratie eruit hameren op het toetsenbord in hun eigen kamer. Echt wel erg dat ik daar aan meedeed.
De zelfmoord van Hana was voor mij de ommekeer. Het is te makkelijk om in mijn kamer te zitten en commentaar te geven op onbekenden. Ook al zijn het onbekende racisten. Of?
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie