Bijna zes jaar geleden begon ik mijn leven op papier te zetten. Elke dag schreef ik. Ik zette vaak stukjes op Facebook of las ze voor op literaire avonden. Ik noemde het verhaal Mislukt omdat ik mij mislukt voelde. Laatst vertelde ik dit iemand lachend. Ik zag dat het haar verdriet deed. Zij vond mij niet mislukt. Zij noemde mij een vrijheidsstrijder. Na een aantal maanden hield ik ermee op. Het laatste wat ik schreef volgt hieronder. Nu heb ik besloten door te gaan. Dus wordt vervolgd…..
Hoe sommige dingen onder mijn huid gaan zitten
Toen ik gisteravond na de film even op mijn telefoon keek zag ik een nieuwe opmerking van T, iemand die meer dan dertig jaar geleden in hetzelfde bedrijf werkte als ik. Opnieuw legde ze uit dat zij vond dat mensen niets te maken hadden met mijn privéleven, ze had het over de mensen die ‘like‘ klikten maar die mij helemaal niet kenden. Haar commentaar irriteerde me mateloos en ik voelde boosheid. Ik wil begrijpen wat iemand bezielt maar ik begrijp het niet. Kan ik het begrijpen? Waarom dat publiekelijke afzeiken…
Nou ja, het enige dat ik kan doen is er over schrijven en het van me afschrijven en dat doe ik dan maar, het is nu 11.22 en als ik tot twaalf uur achter elkaar schrijf wil ik dat ik het van me af geschreven heb, klagen, beschrijven, wat me stoort, zodat het niet in me blijft zitten…
Net las ik een stukje op een FB pagina. Het ging over een vrouw die alles weg had gegooid, al haar dagboeken vol zelfbeklag, alle brieven van lovers die haar verlaten hadden, alle foto’s van de lovers, alles weg en ze voelde zich heel erg opgelucht.
Maak van je huis geen museum van leed was de titel van haar stukje.
Ik vraag me af of dit schrijven, dit verhaal van mijn leven dat ik mislukt heb genoemd een boek van leed is? Ik schrijf het omdat ik wil begrijpen wat er gebeurd is, ik zet stukjes op FB om een reden die ik nog niet begrijp, mensen geven commentaar, meestal positief. Gister had ik ook even een discussie met mijn broer die denkt dat hij me kan helpen met het schrijven, hij schreef dat het iets is maar nog niet echt iets is. Het probleem natuurlijk met het openbaar maken van mijn schrijfsels is dat er mensen zijn die denken dat met hun hulp het boek beter wordt en mensen zoals T die mij vragen waarom ik het op FB zet en argumenten aandragen waarom ik dat niet zou moeten doen, mensen die mij niet kennen en ‘like’ zetten… so the fuck what…kent zij mij? Ken ik haar?
Ik weet niets van haar behalve het gerucht dat ze anorexia heeft, en of dat waar is weet ik niet. Ze heeft een treurige uitstraling, maar ik heb volgens mij nog nooit een echt gesprek met haar gehad. Over mijn leven of over het hare en verder heb ik haar al zeker 30 jaar niet gesproken.
Moet ik daar iets mee? Moet ik ophouden met het op FB zetten van mijn schrijfsels? Moet ik me er niets van aantrekken/ Moet ik doorgaan? Moet ik ophouden? Moet ik me aantrekken dat mijn broer zegt dat het nog niet iets is? Ik weet het niet, ik ben in de war en teleurgesteld…
Dit was het laatste dat ik schreef. Nu bijna zes jaar geleden. Heb ik me de mond laten snoeren. Maar ik ga verder. Van Mislukt tot Vrijheidsstrijder.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie