Onder Zeeniveau

Heeft het leven zin?

Ik herinner me de eerste keer dat ik een geleide meditatie deed. Ik liep buiten in de natuur op een kronkelig pad met naast me een bloemenweide, ik rook de bloemen en het gras en ik voelde een zachte bries langs mijn wangen. Aan de andere kant van de weide lag een bos en het pad waar ik op liep voerde het bos in. Ik hoorde de wind ruisen, rook het bos en het mos en vervolgde mijn weg.
Aan het eind van het pad stond een klein wit huisje, de deur was open en ik ging naar binnen, er brandde een vuur in de haard en op de stoel ernaast zat een oude man met een lange grijze baard, die mij liefdevol aan keek. Hij nodigde mij uit naast hem te komen zitten. Woordeloos vertelde hij me dat ik hem een vraag kon stellen. Hij zou me antwoord geven. Ik barstte in tranen uit en stelde de vraag die ik altijd stelde in mijn momenten van wanhoop.
Waarom?
Met ogen vol liefde en zonder oordeel zei de oude man: Het is.
Dat was het antwoord op mijn vraag. Nooit vroeg ik meer waarom.