Al weken huist het Coronavirus in me. Misschien niet in mijn lijf maar wel in mijn geest. In december toen het in China begon was het nog ver weg, de beelden die ik zag van lege straten in de miljoenenstad Wuhan zeiden me niet zoveel, ik ken Wuhan niet en heb geen idee hoe druk de straten anders zijn. Het kwam dichterbij en een deel van Italië ging op slot. Overal in Europa waren mensen met het virus. Zou Nederland aan het virus ontsnappen? Even had ik de hoop dat net als grote aanslagen Corona aan ons voorbij zou gaan maar slechts twee weken geleden was het zo ver. Een man in Brabant die carnaval had gevierd. De krokusvakantie was net voorbij en mensen die in het Noorden van Italië op wintersport waren geweest waren besmet.
De SGINL besloot, tot midden april, alle bijeenkomsten af te lasten, geen open daimoku ochtenden, geen discussie meetings en geen huisbezoeken. Ons werd aangeraden 1 uur per dag te chanten, 20 minuten te studeren en drie mensen op te bellen. Ik begon vol goede moed maar raakte na een week de zin en draad kwijt. Ik voelde me in een zwart gat vallen. Ik vocht er tegen maar het hielp niet.
Ik was totaal gefascineerd en geobsedeerd door het nieuws over het Coronavirus en keek een keer per uur op mijn NOS app naar het live blog. Ik wilde er alles over weten. Een keer per dag kwamen er nieuwe besmette mensen bij, waren het er eerst acht, het werden er zestien, twee en vijftig en nu zijn het er honderd. Ik las berichten van Italiaanse artsen, zag filmpjes van mensen met een dode in huis die niet werd opgehaald, hoorde boodschappen van Italianen die ons waarschuwden wat er komen ging.
De meeste van mijn vriendinnen en kennissen namen het serieus, al was er ook een vriendin die het allemaal maar overdreven vond, zij was niet te overtuigen.
De angst sloeg bij mij toe. Ik wilde helemaal niets meer doen waarbij groepen mensen samen komen, ik waste mijn handen voortdurend, begon er aan te wennen geen handen te geven en wilde eigenlijk binnen blijven. Toch begon ik weer met een uur chanten per dag en studeerde samen met Michaela en Whatsapp. Woensdag zette ik mijn angst opzij en ging met de trein naar Utrecht naar een concert van Dayna Kurtz waar ik ook goed probeerde op te letten niets aan te raken en ook niet mijn gezicht. Ik voelde me angstig en realiseerde me dat ik doodsbang was. Ik kon die nacht niet slapen van angst. Verlamd van angst.
Doodmoe en uitgeput bracht ik mijn dag gisteren door, surfend over het internet op zoek naar nieuws over het Corona virus tot ik om drie uur in de persconferentie viel met de Premier. Alle evenementen met meer dan honderd mensen werden verboden. Ik dacht aan Dayna Kurtz en Robert Mache die net begonnen waren aan hun tournee, dat stemde me droevig. Ik belde mijn sportschool of ze open waren en dat waren ze. Ik schreef een briefje aan mijn zwem vereniging, gingen de trainingen nog door? Ik kreeg een bericht van de KNZB dat alle borstcrawltrainingen die ik nog zou geven afgelast waren en ik ging sporten. Ik maakte alles wat ik daar aanraakte eerst schoon en genoot daarna van de fysieke beweging.
Na afloop ging ik naar de supermarkt, daar was het waanzinnig druk en mensen hadden overvolle boodschappenkarretjes, ik trok nog geen conclusie. Ik stond lange tijd voor het vegan ijs maar daar zat weer zoveel gluten in, dat ik het niet kocht hoe kon mezelf troosten. Uiteindelijk kocht ik iets chocolade vla-achtigs. Bij de kassa moest ik het geld op een speciale plek neer leggen en sprak de caissière die handschoenen droeg, haar verbazing uit dat het zo druk was, ik zei iets over het bericht van Rutte maar trok nog steeds geen conclusies, Pas vandaag lees ik over dat hamsteren en denk ik dat dat was wat ik zag.
Later op de avond ontving ik een bericht dat alle trainingen tot 31 maart vervallen, de Roze Filmdagen niet doorgaan, de Roze Stadsborrel niet, ik kon een streep trekken door alles wat ik had gepland en er kwam een enorme rust over me. Het is zo ver. Een lege agenda.
En mijn grootste prioriteit is nu: gezond blijven.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie