Ach ja, Valentijnsdag, een commercieel opgeklopt liefdesfeest dat volgens mij uit Amerika is komen overwaaien. Daar vieren ze het al op de Lagere School en met het gebruik van deze woorden zie je dat ik allang meeloop. Want de Lagere School heet nu Basisschool. Ik doe niet aan Valentijn. Nu heb ik ook geen geliefde en ook geen verliefde gevoelens voor iemand dus ik hoef er ook niet aan te doen. Geen stiekeme kaarten in de bus of bloemen sturen naar haar die mijn hart veroverde. Soms denk ik zal me dit ooit nog eens gebeuren? Dat ik van mijn voeten wordt afgezwaaid? Een vrouw die me betovert, of is dat nou weer al te overdreven en moet ik me juist helemaal niet laten betoveren?
Een aantal jaren geleden had een vrouw zich in me verliefd. We hadden elkaar eenmaal kort ontmoet maar er ontwikkelde zich een leuke internet vriendschap tussen ons. We spraken elkaar dagelijks via Messenger en hadden zelfs een keer een hele dag contact. Ze woonde in Amerika en was getrouwd met een man. Toen ze me schreef dat ze verliefd geworden was, al schreef ze dit volgens mij wel wat subtieler, was het voor mij uitgesloten me in haar te verlieven. Ik begin nooit meer iets met iemand die getrouwd is of die een relatie heeft. Dit heb ik in het verleden wel gedaan en het leidde altijd tot verdriet. Soms vraag ik me af of het feit dat ik al zolang alleen ben te maken heeft met mijn verkeerde keuzes in het verleden en ja misschien wel. Deze getrouwde dame uit de USA liet dat jaar met Valentijn een enorme bos donkerrode rozen met 50 centimeter lange stelen bij me bezorgen. Het werd natuurlijk nooit wat tussen ons.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie