Onder Zeeniveau

Ik ben gezegend met een gelijkmatig karakter en humeur. Misschien is het wel meer dat ik gezegend ben met een gelijkmatig karakter en opgeruimd humeur. Of kan ik het nog duidelijker maken en ben ik gezegend met een opgeruimd karakter? Mezelf woedend opblazen van het een op het andere moment ken ik niet echt. Vroeger werd ik vaak huilend wakker maar sinds ik het boeddhisme van Nichiren Daishonin beoefen heb ik daar gelukkig weinig last meer van. Hier wil ik je best wel uitgebreid over vertellen, stuur me een berichtje. Ik slaap al jaren niet echt goed. Tegenwoordig slaap ik redelijk goed in en word midden in de nacht wakker, met een Luisterboek val ik na een tiijd weer in slaap. Vaak een beetje saai luisterboek zodat ik er makkelijk bij in kan slapen. Rond een uur of zeven word ik weer wakker. Meestal blijf ik nog een tijd liggen en luister wat naar Blendle. Als ik er klaar voor ben maak ik koffie en na mijn eerste slok is de dag begonnen. Nu ik niet meer mijn koffie met melk drink houd ik vaak wat over en drink ik ‘s morgens eerst een koud kopje en maak ik later nog wat. Vandaag zette ik mijn percolator op het gas en vraag me niet waarom, met het vuur laag. Dat doe ik nooit. Ik zet het vuur altijd hoog en op een gegeven moment, na een minuut of drie hoor ik gepruttel en ruik ik de koffie. Dit keer geen gepruttel en geen geur van koffie. Ik was bezig met het maken van een nieuwsbrief, het ging leuk en ik was tevreden, ik lette nergens meer op en was geconcentreerd bezig. En toen kreeg ik honger. Ik ging de keuken in om iets te gaan koken. Wat rook het vreemd, en daar was het, de percolator stond op het lage vuur, de onderzetter rood van hitte, de koffie bijna verkookt. Ik haalde het eraf, zette het op een nieuwe pannenlap waar meteen een zwarte verbrande plek op zat….koud water, sissen, koffie stank, koffie verbrand en mijn hele gelijkmatige karakter en humeur waren van slag. Weg goede humeur. Ik was ontdaan. Met een verwarde kop liep ik rond. Tot ik uren later de spreeuwen zag die boven mijn straat en mijn tuin een zwerm wilden vormen. Even vergat ik alles, en dat bracht me weer terug bij mezelf en mijn gelijkmatigheid.